La piel que habito (2011)

Regie: Pedro Almodóvar | 120 minuten | drama | Acteurs: Antonio Banderas, Elena Anaya, Blanca Suárez, Jan Cornet, Marisa Paredes, Bárbara Lennie, Fernando Cayo, Roberto Álamo, Buika, Eduard Fernández, Agustín Almodóvar, José Luis Gómez, Susi Sánchez, Isabel Blanco, Ana Mena

Het is wel weer even wennen: Antonio Banderas in een arthousefilm. Na twee decennia van Hollywoodfilms in sterk wisselende kwaliteit en nota bene in dezelfde maand als de première van de ‘Shrek’-spin-off ‘Puss in Boots’, waarin hij als stemacteur de hoofdrol vervult, keert hij in ‘La piel que habito’ terug naar de Europese kwaliteitsfilm. Helemaal nieuw is dat niet: hij werkte in een grijs verleden al vaker samen regisseur Pedro Almodóvar, in ‘Matador’ en ‘Átame!’.

Banderas moet het script van ‘La piel’, gebaseerd op de roman ‘Mygale’ van Thierry Jonquet, dat hem onder ogen is gekomen wel als een frisse wind ervaren hebben. Hoe dan ook heeft hij het in interviews als ‘compleet idioot’ beschreven. Niet ten onrechte: de film is een verbijsterende, fascinerende thriller geworden met enkele sci-fi trekjes. Zoals het een goede thriller betaamd is minder weten meer genieten, dus beperkt deze recensie tot een zeer schematische uiteenzetting van de filmopzet. ‘La piel que habito’ gaat over Robert Ledgard (Banderas), een vooraanstaande chirurg die een jonge vrouw in zijn grote landhuis verborgen en gevangen houdt, Vera (Elena Anaya). Dat zij subject is van zijn wetenschappelijke experimenten, wordt al snel duidelijk, maar hoe de vork precies in de steel zit voor pas tergend langzaam onthuld. En wat heeft Ledgards traumatische familiegeschiedenis hier mee te maken?

Almodóvar heeft sinds de jaren 70 een indrukwekkend oeuvre opgebouwd met dikwijls sinistere drama’s, gevuld met vreemde karakters met verontrustende drijfveren. Weinig heeft ons echter kunnen voorbereiden op deze nieuwste film, een spannende, lugubere tour de force die meer dan eens uit de bocht dreigt te vliegen maar net binnenboord blijft. Het tekent de virtuositeit van Almodóvar dat hij zoveel bizarre wendingen en zijstapjes in de film kwijt heeft gekund zonder de kijker te laten afhaken. ‘La piel que habito’ is met weinig eigentijdse films te vergelijken; niet met het doorsnee ingetogen, neorealistische arthousewerk, en zeker ook niet met de gemiddelde Hollywoodthriller. De film doet vooral denken aan Alfred Hitchcocks klassieke ‘Vertigo’.

De film is hypergestileerd, wat het geheel een ietwat kitscherig aangezicht kan geven. Daarnaast gaan er geen twee seconden voorbij voordat er een flard muziekscore onder wordt geplakt. Ergens past deze absurde aandacht voor detail echter uitstekend bij de toon van de film, die gedomineerd wordt door de manisch perfectionistische Ledgard; de chaotische soundtrack draagt uiteindelijk bij tot de algehele toestand van verwarring en onrust die de film opwekt. Het knapste is nog hoe die details de film diepgang geven: de film zit vol symboliek, waarvan je door de vaart van de film pas bij de naborrel de coherentie ziet. Het geweldige acteerwerk van met name Banderas, die zichtbaar geniet in zijn hoofdrol, is ook het vermelden waard. Het enige minpuntje is dat na al deze bizarre pracht de apotheose van de film bijna rechttoe, rechtaan aandoet. Je zou bijna wensen dat het curieuze verhaal nooit ten einde zou komen.

Het is niet eenvoudig om ‘La piel que habito’ in een recensie de aandacht te geven die het verdient, zonder de ontwikkelingen in de film voor de lezer en kijker teniet te doen. Wel kan zonder twijfel gesteld worden dat de nieuwste Almodóvar een fascinerende film is geworden. Het is zo’n weinig gangbare film geworden, waarin seks en geweld om voorrang strijden, dat het de meningen danig zal polariseren. Wie zich echter niet door dergelijke elementen laat afschrikken zal een zeer indrukwekkend schouwspel voorgeschoteld krijgen.

David van Marlen

Waardering: 4

Bioscooprelease: 17 november 2011
DVD- en blu-ray-release: 9 oktober 2012