La ragazza nella nebbia (2017)

Regie: Donato Carrisi | 127 minuten | misdaad, thriller | Acteurs: Toni Servillo, Alessio Boni, Lorenzo Richelmy, Galatea Ranzi, Michela Cescon, Lucrezia Guidone, Daniela Piazza, Thierry Toscan, Ekaterina Buscemi, Antonio Gerardi, Jean Reno, Greta Scacchi, Marina Occhionero, Jacopo Olmo Antinori

Succesvolle boeken die tot film verwerkt worden, dat zien we vaak. Maar dat de auteur van dat zo geslaagde boek zelf degene is die de verfilming op het witte doek brengt, is een stuk zeldzamer. De Italiaan Donato Carrisi schreef ‘La ragazza nella nebbia’ (oftewel ‘Het meisje in de mist’) aanvankelijk als filmscenario en ging ermee langs diverse producenten in hoop dat een van hen het op zou pakken. Helaas voor Carrisi werd het script telkens weer afgewezen. Omdat hij het zonde vond om niks met het verhaal te doen, besloot Carrisi het dan maar in boekvorm uit te geven. Dat was in 2009. Het boek werd een groot succes; het verhaal werd in 26 talen vertaald en in totaal ging het boek wereldwijd ruim een miljoen keer over de toonbank. Met producenten Maurizio Totti en Alessandro Usai, twee oude vrienden uit de filmwereld, besloot Carrisi een samenwerking aan te gaan. Het eerste project dat hem te binnen schoot om te verfilmen was ‘La ragazza nella nebbia’. “Op een regenachtige middag in Milaan vertelde ik Totti over de thriller die ik zo graag op het witte doek wilde brengen en het lukte me om hem over te halen”, aldus Carrisi. “Hij stelde meteen voor dat ik de film dan zelf zou regisseren. Ik was net vader geworden van een zoontje en schreef het scenario tijdens de gebroken nachten, tussen het luiers verschonen en mijn kind weer in slaap wiegen.”

Twee maanden nadat de vijftienjarige Anna Lou Kastner verdween in de mist toen ze onderweg was naar de kerk in het Südtiroler gehucht Avechot, belandt de excentrieke detective Vogel (Toni Servillo), die zich op de zaak gestort had, na een auto-ongeluk in het ziekenhuis. Hij zit onder het bloed, maar dat blijkt niet alleen van hem zelf te zijn. Vogel wordt gearresteerd en psychiater Dr. Flores (Jean Reno, in vloeiend Italiaans) wordt aangesteld om uit te zoeken of de verwarde detective enig idee heeft wat er gebeurd is en of hij mogelijk een moord op zijn geweten heeft. Vogel begint zijn verhaal te vertellen, en de kijker herbeleeft de gebeurtenissen aan de hand van zijn herinneringen. We gaan terug in de tijd, naar twee dagen voor de vermissing van Anna Lou, de keurige dochter van ouders die lid zijn van een strenge religieuze sekte en die als hobby’s kittens en God heeft. Een meisje zo puur en onschuldig dat het haast niet waar kan zijn.

Met Vogel is iets merkwaardigs aan de hand, merken we al gauw. En dan zijn het niet de dwangneuroses rond zijn kleding. Nee, het gaat vooral om zijn handelswijze. Vogel houdt er nogal opmerkelijke onderzoeksmethodes op na. Tijdens een van zijn vorige zaken, de zogenaamde ‘Manipulator-zaak’, sjoemelde hij met bewijsmateriaal om zijn verdachte erbij te kunnen lappen. Daarnaast bespeelt hij naar hartenlust de media in zijn voordeel: door maar zo veel mogelijk persmuskieten naar de plaats delict te halen en fake-news-berichten de ether in te sturen, hoopt hij de dader als het ware uit te roken. Vogel is een man die er alles voor over heeft om het mysterie op te lossen, maar daarbij gaat het hem niet om het naar boven halen van de waarheid, maar om aandacht, credits en eerherstel na de zo gruwelijk misgelopen ‘Manipulator-zaak’. Want boven alles is Vogel ijdel en eerzuchtig. Al snel heeft hij twee verdachten op de korrel: een geheimzinnige jongen (Jacopo Olmo Antinori) die Anna Lou volgde met zijn camera en Martini (Alessio Boni), een leraar van de enige school in Avechot. Maar hoe verklaart hij het mysterie van de andere roodharige meisjes, die dertig jaar geleden uit het gebied verdwenen?

Vanaf het moment dat Martini in beeld komt als mogelijke dader, verplaatst het vertelperspectief naar zijn kant van het verhaal en zien we de gebeurtenissen door zijn ogen. Opgejaagd door de media die, dankzij de zorgvuldig door Vogel gedropte aanwijzingen en verdachtmakingen, bloed ruiken. In een boek werkt zo’n wisseling in vertelperspectief vaak beter dan in een film en dat is bij ‘La ragazza nella nebbia’ (2017) ook zo. De film is al vrij verwarrend en het spel met chronologie en invalshoeken maakt het er niet overzichtelijker op. Servillo, die we vooral kennen van ‘La grande bellezza’ (2013) van Paolo Sorrentino, heeft zichtbaar plezier in het spelen van Vogel, zeker wanneer hij zijn criticasters op messcherpe wijze van repliek dient. Maar hoe solide Servillo ook speelt, Vogel blijft een eendimensionaal personage en dat geldt eigenlijk voor alle karakters die voorbijkomen. Waar je in een boek de tijd kunt nemen om karakters te schetsen, moet je dat in een film heel anders aanpakken. Carrisi kent zijn personages natuurlijk door en door, maar maakt de fout ervan uit te gaan dat dat voor zijn publiek ook geldt. De film is in sobere tinten opgenomen, waarschijnlijk om het mysterie nog een beetje aan te dikken. Maar we hadden liever wat meer van de omgeving gezien in plaats van in het donker gehulde vertrekken en nietszeggende maquettes van het bergdorpje. Over het einde verklappen we natuurlijk niets, maar dat we niet een- maar zelfs tweemaal op het verkeerde been worden gezet is wellicht iets te veel van het goede en dat Carrisi de clue plompverloren prijsgeeft is teleurstellend.

De vraag bij deze film is: had een andere regisseur de boel beter aangepakt? De vraag stellen is hem beantwoorden. In het schrijven van spannende fictie is Carrisi allicht een kei, maar een goed verhaal op de juiste wijze te vertalen naar het witte doek is een vak apart, dat blijkt maar weer. Het zijn de acteurs, en dan met name Servillo, Reno en Boni, en het basisconcept van het verhaal die ‘La ragazza nella nebbia’ nog enigszins overeind houden. En laten we Donato Carrisi nog wat credit geven; het is per slot van rekening pas zijn debuut als regisseur. De volgende eigen verfilming – ‘L’Uomo del labirinto’ (2019) – komt er al aan; hopelijk zijn de beginnersfouten er bij die film uit.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 5 september 2019