Lady Frankenstein-La figlia di Frankenstein (1971)

Regie: Mel Welles | 84 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Joseph Cotten, Rosalba Neri, Paul Muller, Peter Whiteman, Herbert Fux, Renate Kasché, Lorenzo Terzon, Ada Pometti, Andrea Aureli, Joshua Sinclair, Richard Beardley, Petar Martinovitch, Adam Welles, Mickey Hargitay

Het is niet alleen de doorgeslagen geleerde Frankenstein die er wat merkwaardige medische experimenten op nahoudt. In tal van films zijn het ook zijn nazaten die wat dit betreft wel van wanten weten. Het begin van het Italiaanse ‘Lady Frankenstein’ (‘La figlia di Frankenstein’) van regisseur Mel Welles is veelbelovend wanneer we op een naargeestig duister kerkhof de onfrisse praktijken van een stel onguur uitziende grafschenners en daarna het familiekasteel van de Frankensteins in beeld krijgen. Het  duistere, sombere, grauwe en verlaten familiekasteel schept al direct een naargeestige sfeer die, voor de liefhebbers althans, in combinatie met de onthulling van de plannen van dochter Tania Frankenstein een voorbode zijn van wat komen gaat.

Voorspelbaar genoeg gaat er bij de medische praktijken van Baron Frankenstein om een levend wezen te scheppen het nodige mis. Nadat er een monster tot leven komt, is de ellende en rampspoed al gauw niet te overzien. Dit levert leuke taferelen op. Het bloederig medisch handwerk in het medisch laboratorium heeft voor alle Frankensteinfans de diverse bekende en fantastisch uitziende apparatuur met in glazen buizen en bollen kokende en borrelende vage vloeistoffen. Maar ook de scènes waarin het monster tot leven komt en de nodige binnen en buiten het kasteel op gewelddadige, ijselijke en bloederige wijze gemaakte slachtoffers gedurende de uitvoering van de boze en snode  plannen van niet alleen het tot leven gekomen monster zijn leuk. Dit tegen de achtergrond van keurig verzorgde decors en kostuums, donkere en met de gloed van toortsen schaars verlichte kamers en gangen: ‘Lady Frankenstein’ is met aandacht voor detail vormgegeven en zorgt voor een goed opgeroepen en gedurende de gehele speelduur vastgehouden duistere sfeer. Voor de liefhebber van klassieke horrorfilms wordt de aandacht ook zonder veel moeite vastgehouden, iets waar de low-budget indruk die deze film maakt geen afbreuk aan doet.

Wel zijn er ook wat minpunten te onderkennen. De beeldkwaliteit en de montage zijn niet bepaald overal je van het. Daarnaast wijkt het uiterlijk van het monster nogal af van het als algemeen aanvaard uiterlijk van het monster zoals dat door Boris Karloff in de Universal Frankensteinfilms wordt geportretteerd. Dit laat hem er hier wel des te enger uitzien, maar roept ook wat vraagtekens op over de chirurgische capaciteiten van baron Frankenstein. Verder vertonen deze en gene personages herhaaldelijk toch wat op zijn minst gezegd wat twijfelachtig gedrag en zijn er de nodige onlogischheden in het verhaal. En, voor de horrorfan toch niet onbelangrijk, daadwerkelijke horror lijkt voor regisseur Welles niet het allerbelangrijkst. Een dramatische verwikkeling binnen de familie Frankenstein krijgt een al even grote weergave. Hij slaagt daar effectief in en wekt er de nodige interesse mee op.

Aardig acteerwerk van de diverse castleden: Joseph Cotten is in vorm als de geleerde baron Frankenstein evenals Rosalba Neri als diens wilskrachtige en zelfverzekerde dochter Tania dat is. Daarnaast is Paul Muller als Frankensteins laboratoriumassistent Dr. Charles Marshall leuk en is er een keurig, hoewel helaas te kort optreden van Herbert Fux als grafschenner die zijn dubieuze praktijken in dienst van baron Frankenstein stelt. Ook degelijk werk genoeg van Peter Whiteman als het tot leven gekomen monster, hoewel deze in tegenstelling tot andere monster-portretteringen in diverse Frankensteinfilms hier geen medeleven of sympathie zal oproepen wanneer het al snel na zijn creatie naar de achtergrond verdwijnt en daarna enkel nog kort in beeld verschijnt om bij tijd en wijle de nodige slachtoffers te maken.

Nadeel is wellicht, met name voor de kenners van de diverse Frankensteinfilms van de verschillende studio’s, dat het niet bepaald origineel meer zal overkomen. Een aantal van de genoemde ontwikkelingen tot en tijdens de creatie van het monster zullen toch als traditioneel of als de zoveelste variant overkomen. Ook een aantal van de daaropvolgende gebeurtenissen, die overigens geen afbreuk doen aan de manier waarop een en ander binnen deze film kwalitatief vormgegeven is, gelden binnen de Frankensteinfilms wel als standaardelementen. Reden dat deze film voor de liefhebbers van de Frankensteinklassiekers niet al teveel origineels te bieden heeft, met uitzondering dan van de wel wat nymfomane trekjes van Tania Frankenstein. Rest nog te vermelden dat de sfeer in ‘Lady Frankenstein’ doet denken aan die in van de Hammer House of Horror Frankenstein films, een vergelijking die niet bepaald in het nadeel van Welles’ film uitvalt. ‘Lady Frankenstein’ kan voor de Frankensteinleken een leuke en vooral sfeervolle kennismaking met het Frankensteingenre zijn.

Frans Buitendijk