Lake Tahoe – Te acuerdas de Lake Tahoe? (2008)
Regie: Fernando Eimbcke | 85 minuten | drama | Acteurs: Diego Cataño, Daniela Valentine, Héctor Herrera, Yemil Sefami, Juan Carlos Lara
‘Lake Tahoe’ speelt zich af in Yucatan, het schiereiland in uiterste zuiden van Mexico. Na zijn debuut ‘Temporada de Patos’, is dit de tweede hoofdfilm van regisseur Ferdinand Eimbcke. ‘Temporada de Patos’ werd destijds in het filmfestivalcircuit goed ontvangen en ook deze opvolger zal zijn weg in dat circuit wel weten te vinden.
In het begin zien we een jonge man Juan (Diego Catano) langzaam door een vrijwel uitgestorven stadje lopen. Hij is met zijn auto tegen een paal aangereden en is op zoek naar een autoreparateur. De sfeerbeelden worden direct goed neergezet, in fraaie lange shots en sublieme cinemascopebeelden zien we hem langzaam door het beeld (en het plaatsje) lopen op zoek naar hulp. Het zit hem daarbij niet mee. Op een wat absurdistisch aandoende wijze stoot hij diverse malen zijn neus. De ene garage gaat kennelijk net dicht, bij een ander wordt hij voor inbreker aangezien en wordt hij door de hond van de eigenaar bewaakt terwijl die hem ondervraagt. Uiteindelijk besluit deze hem te geloven, denkt de technische oplossing te weten en vraagt hem in zijn oude rommelmagazijn op zoek te gaan naar een bepaald onderdeel. Zelf gaat de garagist even siësta houden.
Juan gaat echter verder op zoek bij anderen. Er ontspint zich dan een wat absurdistische tocht langs diverse garages waar hij steeds opnieuw op zoek gaat naar het betrokken onderdeel voor zijn auto. Hierbij komt hij in aanraking met een verkoopster, die geen verstand van zaken heeft en een andere reparateur die eigenlijk meer van Kung Fu vechten houdt. Dit alles is gefilmd in een minimalistische stijl met nauwelijks muziek en relatief weinig dialoog. Met sublieme trage en lange shots met een statische cameraopstelling vertelt de regisseur een verhaal dat veel verder gaat dan de licht absurdistisch aandoende vertelling. Naarmate de film vordert achterhalen wij de voorgeschiedenis en wellicht de aanleiding voor de crash met de auto. De vader van Juan was een bekende honkbalspeler die recent is overleden. Juan was bezig een aantal dingen te regelen, zijn moeder is sterk depressief.
Het omgaan met verlies en het daaraan ontsnappen is in feite het centrale thema in de film. De regisseur slaagt er in deze achtergronden langzaam en zorgvuldig in het verhaal in te bouwen, waardoor er – achteraf – meer verborgen emoties in blijken te zitten dan je aanvankelijk veronderstelt. De film is gemaakt met bijna uitsluitend niet-professionele acteurs, uitgezonderd de garagist Don Heber (Hector Herrera). Dat is geenszins een gemis, hun spel is naturel en overtuigend.
Niet het type film voor het grote publiek dat van actie houdt of scherpzinnige dialogen, maar veel meer een kunstzinnige film die zijn kracht vindt in de sterke cinematografische beeldtaal en de wijze waarop het verhaal langzaam, fraai en zorgvuldig wordt neergezet. Weinig woorden, des te meer beeldtaal. De liefhebber die openstaat voor dergelijke cinema zal bijzonder gecharmeerd zijn van dit minimalistische, subtiele en gelaagde filmverhaal.
Rob Veerman
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 18 september 2008