Lang & Gelukkig (2010)

Regie: Pieter Kramer | 90 minuten | muziek, komedie, familie | Acteurs: Arjan Ederveen, Gijs Naber, Jack Wouterse, Alex Klaasen, Dick van Toorn

Het Ro Theater haalde in 2007 en 2008 volle zalen met het hilarische toneelstuk ‘Lang & Gelukkig’, waarin aan tal van klassieke sprookjes een moderne draai werd gegeven. Scenarist Don Duyns en regisseur Pieter Kramer bedachten een verhaal vol uitbundige verkleedpartijen, travestie, flauwe humor, kleffe liefjes en een hoop meligheid en het bleek een schot in de roos. Waarom zouden we zo’n succesvolle theatervoorstelling niet vertalen naar het witte doek, vroegen ze zich af. En dus was daar ineens ‘Lang & Gelukkig’ (2010), een bewerkte versie van het toneelstuk waarin dezelfde acteurs opnieuw opdraven in hun (dubbel-) rollen. Dat de film zijn oorsprong heeft in het theater, wordt lekker vet aangezet met opzettelijk knullige, eendimensionale decorstukken. De acteurs en productie worden niet mooier gemaakt dan ze zijn en dat levert veelal hilarische scènes op.

Aan de basis van al die meligheid staat de dementerende mevrouw Fee (Hans Leendertse), een aandoenlijk oud dametje met een levendige verbeeldingskracht. We worden meegezogen in haar fantasiewereld, waarin ze haar eigen sprookjeswereld creëert. Roodkapje (Sylvia Poorta) is bevriend met Assepoester (Hannah van Lunteren) en verliefd op ‘outcast’ Wolf (Alex Klaasen), op wie flink gejaagd wordt door een legertje in Lederhosen gehulde baardmannen. Assepoester heeft zo haar eigen sores. Haar vader, de Baron (Jack Wouterse), heeft via internet een bruid op bestelling aan de haak geslagen, maar deze Irma Zonderboezem (Arjan Ederveen), blijkt niet zo te zijn als hij dacht. Bovendien heeft ze haar twee verwende dochters Paris (Klaassen) en Hilton (Gijs Naber) meegebracht, die Assepoester het leven meteen al zuur maken. Gelukkig kan ze altijd bouwen op de trouwe bediende Knoop (Dick van den Toorn). Ondertussen zit Prins Roderick van Oranje Nassaukade (Leendertse) onder de plak bij zijn moeder, de Koningin (Poorta), die haar zoon nu eindelijk wel eens met een vrouw wil zien en organiseert een groot bal voor hem. Dat hij wel eens meer zou kunnen voelen voor zijn lakei Willie (Naber), komt niet in haar op.

‘Lang & Gelukkig’ is een heerlijk absurde en soms ook surrealistische verzameling sketches, waarin de oubollige voorspelbaarheid van oeroude sprookjes tegengas krijgt van knotsgekke moderniteiten en vooral heel veel spelvreugd. De film heeft even wat tijd nodig om op gang te komen, maar zodra het zo ver is, gaan alle remmen los. De grappen variëren van fysiek (de enorme bos okselhaar van Irma) tot verbaal, van flauw tot spitsvondig en de humor is alom vertegenwoordigd. Om de kitscherigheid nog even extra aan te zetten is een aantal musicalliedjes, geschreven door Alex Klaasen – in de film verwerkt. Aardig tegenwicht tegen al die meligheid biedt de aandoenlijke mevrouw Fee, op hartverwarmende wijze vertolkt door Hans Leendertse. Want in feite is het een verhaal over een oudere dame die ze allemaal niet meer op een rijtje heeft. Aan het einde van de film komt dat besef, op het moment dat deze opzichtige, uitbundige film ineens een heel klein hartje blijkt te hebben. Het acteerwerk is, hoewel veelal over the top, erg goed. Arjan Ederveen steelt de show als de boze stiefmoeder, en ook Poorta als de Koningin zorgt voor de nodige lachsalvo’s, maar ook Naber, Klaasen, Van Lunteren en Van den Toorn zijn op dreef.

‘Lang & Gelukkig’ was een van de grote winnaars van het Nederlands Film Festival 2010, waar de productie er onder meer met de Speciale Juryprijs en de Film1 Publieksprijs vandoor ging. ‘Lang & Gelukkig’ staat garant voor een avondje onvervalste meligheid en geeft zelfs tijdens de aftiteling nog een toegift. Geef de film even de tijd om op gang te komen – het eerste kwartier is het allemaal vrij chaotisch en verwarrend. Maar al gauw verandert deze kluchtige komedie in een hilarische voltreffer, waarin de acteurs – die zichtbaar veel plezier hadden tijdens de opnamen – alle remmen losgooien. ‘Lang & Gelukkig’ heeft natuurlijk helemaal niets met filmkunst te maken, maar aanstekelijk is het absoluut. Wellicht is deze overdadige kitsch in een decor van bordkarton niet aan iedereen besteed, maar is humor niet altijd subjectief?

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 14 oktober 2010