Lars and the Real Girl (2007)

Regie: Craig Gillespie | 106 minuten | drama, komedie | Acteurs: Ryan Gosling, Emily Mortimer, Paul Schneider, Kelli Garner, Patricia Clarkson, Nancy Beatty, R.D. Reid, Joe Bostick, Liz Gordon, Nicky Guadagni, Doug Lennox, Karen Robinson, Maxwell McCabe-Lokos, Billy Parrott, Sally Cahill, Angela Vint, Liisa Repo-Martell, Darren Hynes, Víctor Gómez, Tommy Chang, Arnold Pinnock, Joshua Peace, Aurora Browne, Alec McClure, Tannis Burnett, Lauren Ash, Lindsey Connell, Aaron Ferguson, Danna Howe, Annabelle Torsein, Tim Blake, Torquil Colbo

Ryan Gosling is in Nederland nog niet zo bekend. Zijn carrière begon in Amerika met tv-series en in 2000 speelde hij zijn eerste bijrol in een feature film: ‘Remember the Titans’, naast gigant Denzel Washington. In 2001 werd het tijd voor een eerste hoofdrol; in het controversiële ‘The Believer’ maakte hij indruk en in ‘Half Nelson’ uit 2006 deed hij dit weer. Geen van beide films hebben het Nederlandse publiek in groten getale naar de bioscoop gelokt, wat erg jammer is. Met ‘Lars and the Real Girl’ zou het wel eens anders kunnen lopen. Het is een film die op het eerste gezicht niet gemaakt lijkt te zijn voor het grotere publiek, maar die toegankelijk en warm genoeg blijkt om de harten van velen te veroveren. Gosling lijkt in zijn rollen de controverse op te zoeken. In ‘The Believer’ speelde hij een Joodse man die bij de KKK gaat (echt gebeurd!), in ‘Half Nelson’ een docent die verslaafd is aan crack en nu speelt hij Lars, een man die een serieuze relatie aangaat…met een pop.

Dat die relatie serieus is, is een feit. Lars praat met haar, neemt haar overal mee naartoe en heeft zelfs een keer ruzie met haar. Een en ander klinkt wat ongeloofwaardig en materiaal voor een aardige, maar ietwat flauwe komedie, maar vergist u zich niet: deze film is geen komedie in de zin van een parodie of een satire, integendeel. Het zou een sprookje kunnen zijn, maar ook dat is het niet, dan had er bijvoorbeeld een andere soundtrack onder gestaan en was en een ander nog wat aangedikt. Nee, eigenlijk is het gegeven bloedserieus en het wordt zeer geloofwaardig uitgewerkt. Als je de tranen in de ogen krijgt van een volwassen man die zich zorgen maakt over zijn ‘zieke’ pop, dan hebben de makers het goed gedaan.

Toch is de film niet zwaar. Het absurde basisgegeven brengt toch regelmatig een glimlach of een kreet van verbazing teweeg. En het mooiste is, dat de mensen in de film uiteindelijk allemaal overstag gaan. Geen film over het overwinnen van schaamte dus, nee, iedereen steunt Lars, omdat ze hem kennen als een innemende en eerlijke jongen, die geen vlieg kwaad doet. Het feit dat zijn broer en schoonzus, op aanraden van de vriendelijke arts (de geweldige Patricia Clarkson in een leuke rol), het ‘spel’ meespelen en naar de buitenwereld open kaart spelen helpt hierbij. Ze moeten ook wel, want voor Lars zelf is er geen vuiltje aan de lucht. Dat zijn vriendin ‘echt’ is, is voor hem een feit, of ze nu beweegt of niet. Wellicht dat al dat begrip inderdaad een beetje sprookjesachtig overkomt, maar je zou het ook kunnen zien als een geslaagde poging het cliché van bekrompenheid in provinciaal Amerika te ontkrachten en de positieve kant van gemeenschapszin eens wat in het daglicht te plaatsen. Maar waarom werkt het allemaal zo goed? Omdat regisseur Craig Gillespie en scenariste Nancy Oliver ons laten zien dat die pop een symbool is. Ze is een spiegel naar onszelf. Ze laat ons zien dat de problemen die we hebben in onszelf zitten en dat we soms iets van buitenaf nodig hebben om dat te zien en het eventueel op te lossen. Wie of wat dat is doet er dan niet toe, als het maar werkt. Mooi gegeven ook hoe een plat en leeg ding (een sekspop nota bene, wel een mooie overigens) iemands redding kan zijn.

‘Lars and the Real Girl’ is een buitengewoon ontroerende film. Op het eerste gezicht vergezocht, maar met goed uitgewerkte karakters en een strakke verhaallijn, die toewerkt naar een indrukwekkende ontknoping. Ryan Gosling en zijn medespelers zetten uitstekende rollen neer die de film van begin tot het einde dragen. De muziek is als de film zelf, warm en herkenbaar, maar niet voorspelbaar, uitstekend. Na de eerste klanken weet je het al meteen: dit wordt een leuke film. En wat een sterk regiedebuut van Craig Gillespie!

Arjen Dijkstra

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 27 maart 2008