Las edades de Lulú-The Ages of Lulu (1990)

Regie: Bigas Luna | 95 minuten | drama | Acteurs: Francesca Neri, Óscar Ladoire, María Barranco, Fernando Guillén Cuervo, Rosana Pastor, Javier Bardem, Juan Graell, Rodrigo Valverde, Pilar Bardem, Marta May, Gloria Rodriquez, Ángel Jovè, Ainara Pérez, Juan Sala, Pepa Serrano, Luis Amposta, Luis Luna, Tomás Ordóñez, Ángel Fernández, Leonor Bruna, Javier Mas, Luis Maluenda, Christian Denis, José Antonio Navarro, Carmen Grey, Pedro Oliveira, Inma Barrionuevo, Raúl Sánchez-Migallón, Amado Cruz, Marina Carresi, Natalia Dicenta

Voor de liefhebbers van het werk van Bigas Luna waarschijnlijk een plezier om naar te kijken, voor alle anderen een lange, tergende, kwellende zit. De film begint als een “conventionele” erotische film, dat enigszins doet denken aan het werk van Tinto Brass, maar wordt meer en meer bizar totdat er van erotiek niets meer overblijft. Van een echt verhaal is geen sprake. Het tienermeisje Lulú (Francesca Neri) beleeft haar “coming of age”, het pad naar volwassenheid, voornamelijk op seksueel gebied. Tenminste, dat is wat regisseur Luna laat zien. Neri wordt overtuigend telkens een stukje ouder, al wordt ze niet bepaald wijzer. Van onschuldige maagd volgt de camera haar tot en met de duisterste plekken van Madrid, waar ze de meest perverse handelingen ondergaat. Zo wordt de fim een bijna constante aaneenschakeling van steeds naargeestiger scènes die niets meer met een seksuele beleving of nieuwe ontdekking te maken hebben.

De ontwikkeling van haar personage wordt nauwelijks inhoudelijk of dramatisch interessant uitgewerkt. De interactie met haar oudere minnaar – en latere echtgenoot – Pablo (Óscar Ladoire) is minimaal en de acteurs krijgen niet veel kans om veel van hun acteerwerk te laten zien. Het is voornamelijk zoeken naar een nieuw standje of seksuele uitlaatklep, die ze nog niet eerder in beeld hebben uitgevoerd. De eerste scènes lijken afkomstig uit een standaard soft-erotische film met een luchtig toontje en afwezig verhaal. Maar al gauw wordt de film steeds explicieter en extremer, tot aan het randje van pornografie. Een andere overeenkomst daarmee is dat ook daar doorgaans geen noemenswaardige plotontwikkeling in zit.

Zo raken Lulú en Pablo bevriend met de transseksuele prostituee Ely, gespeeld door María Barranco. Zij is in werkelijkheid vrouw, maar heeft in de film een niet heel overtuigend prosthetisch mannelijk geslachtsdeel. Blijkbaar smaakt dit triootje naar meer, want er vinden er nog heel wat meer plaats. Vooral nadat Lulú geblinddoekt ook seks gehad blijkt te hebben met haar broer. Na dit voorval laat ze zien dat ze toch haar grenzen heeft door Pablo (die het opgezet heeft) te dumpen. Aan de andere kant gaat ze nu pas ècht goed los en stort zich op seks met homo’s, al dan niet in combinatie met SM. Los van het bedenkelijke uitgangspunt dat de in leer gestoken homoseksuelen zich allemaal te buiten gaan aan seksuele uitspattingen met heel veel andere mensen, valt Lulú’s motivatie allang niet meer te volgen. Elke goede smaak is dan ook al overboord gegooid en Luna lijkt vooral te willen choqueren en provoceren. Daarin is hij zeker geslaagd, het eindresultaat op film is een stuk minder. Ondanks alle pretenties is het een lege, troosteloze film geworden, die op het eind ook nog eens een deus ex machina nodig heeft om toch nog tot een einde te komen, dat beter is dan de hoofdrolspelers op basis van hun gedrag verdienen.

Overigens werd de stem Neri, van geboorte Italiaanse, gedubd door Natalia Dicenta. Wie de film toch wil zien, er is ook een kleine rol voor Javier Bardem, die zich hiervoor moet schamen.

Hans Geurts