Las mantenidas sin sueños (2005)

Regie: Martín de Salvo, Vera Fogwill | 94 minuten | drama | Acteurs: Lucia Snieg, Elsa Berenguer, Mirta Busnelli, Nicolás Condito, Edda Díaz, Vera Fogwill, Pablo Ini, Julián Krakov, Mía Maestro, Gastón Pauls

Wie anno 2005 nog met een interessant moeder-dochterdrama wil scoren, moet van goeden huize komen. Hoewel in de loop van de filmgeschiedenis alles wel zo’n beetje gezegd lijkt over de vaak moeizame relatie tussen verwekster en nakomelinge, durfden de Argentijnse regisseurs Vera Fogwill en Martín de Salvo het toch aan. Bovendien namen ze nog wat andere thema’s mee in hun debuut: drugsverslaving, seksualiteit, abortus en sociale misstanden. Een mooie film levert het bepaald niet op.

Wie iets positiefs wil zeggen over ‘Las Mantenidas sin Suenos’ komt niet veel verder dan de eerste scène, waarin de verslaafde Florencia een indringend gesprek heeft met haar moeder. Hierna maken we kennis met dochtertje Eugenia en ook die scène is nog net te pruimen. Maar vanaf dat punt glijdt deze film snel af naar een allerbedenkelijkst soapniveau.

Het grootste minpunt zijn de abominabele dialogen. Deze worden steevast gebruikt om de kijker iets uit te leggen (‘ga je nu alweer een abortus nemen?’) of om elkaar de Waarheid te vertellen. Zoals een van de oma’s, die eindelijk tegen haar dochter durft te zeggen dat ze blij is dat ze een kut heeft, zodat ze eens flink kan neuken. In die bewoordingen.

Daarbij is het verhaal nauwelijks interessant en neigen de personages naar het karikaturale. De moeder is een onverantwoordelijke slons, de dochter een engeltje dat alles begrijpt, de chique vriendin van moeder is een idioot en de twee of drie oma’s zijn ook al rijp voor een flinke therapie. En dan is er ook nog een student annex drugskoerier annex minnaar annex koelkasthandelaar die voornamelijk dom loopt te wezen. Daar komt nog bij dat de oudere personages allemaal op elkaar lijken, zodat je soms geen idee hebt wie je nou weer voor je ziet.

‘Las mantenidas sin sueños’ is arthouse van het meest twijfelachtige soort. Het enige voorbehoud dat je kunt maken is dat we hier allicht niet te maken hebben met een drama maar met een komedie. Een komedie van een type dat zo diep is geworteld in de Argentijnse cultuur, dat het voor een Westerling niet als zodanig herkenbaar is. Dat zou dan ook het afschuwelijke lied verklaren waarin moeder Florencia halverwege uitbarst. Maar als dit bedoeld is als drama, en daar heeft het alle schijn van, dan is het toch echt een mislukking.

Henny Wouters

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 15 oktober 2005