Last Cannibal World – Ultimo mondo cannibale (1977)

Regie: Ruggero Deodato | 90 minuten | horror | Acteurs: Massimo Foschi, Me Me Lai, Ivan Rassimov, Sheik Razak Shikur, Judy Rosly, Suleiman, Shamsi

Tegenwoordig is er geen schaarste aan kannibalenfilms op dvd. Met name het label Shock Dvd blijkt in staat om fans van een stabiele toevoer te voorzien van antieke en soms niet of moeilijk te verkrijgen films, al dan niet voorzien van interessante extra’s. De nieuwste opgraving die Shock heeft gedaan is dan ook niets minder dan Ruggero Deodato’s vroege werk ‘Last Cannibal World’. De vraag is echter of deze film nog weet te boeien temidden van de – vaak extremere – concurrentie.

‘Last Cannibal World’ is als dvd-uitgave het zoveelste jungle avontuur van Italiaanse makelij dat onopvallend in de schappen ligt, maar eind jaren 70 was de film onderdeel van een trend die nog niet verzadigd was. Sterker nog, de film stamt uit een tijd dat de Italiaanse kannibalenfilm nog een nieuw fenomeen was. Dit vroege tijdskader is direct merkbaar in de film, want ‘LCW’ heeft nog meer het karakter van een antropologie les dan dat van een horrorfilm en mist tevens het sensationele karakter van veel van zijn nakomelingen. Later in de geschiedenis konden de verhaallijnen niet spectaculair genoeg zijn, maar in ‘Last Cannibal World’ volgt men braafjes het standaard survival plot: mensen raken verdwaald in de jungle en hebben vervolgens 90 minuten om weer te ontsnappen. Wat de film zijn antropologie karakter geeft is het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Robert Harper, een man die – volgens de film althans – in het echte leven gevangen genomen is door kannibalen en zodoende enige tijd met ze heeft doorgebracht. Het verhaal is gebaseerd op de dingen die Harper heeft meegemaakt, maar als we de film moeten geloven zat Harper voornamelijk opgesloten in een kooi, terwijl hij de kannibalen observeerde. Juist dit observeren zorgt ervoor dat de film een Discovery Channel sfeer meekrijgt, waarbij slechts de commentaarstem ontbreekt.

De illusie van een waar gebeurd verhaal maakt de film charmant jaren 70. Een tijd waarin er schijnbaar grote behoefte was aan sensationele, doch realistische, verhalen. Uiteraard was dit realisme niets anders dan een verkooptechniek of op zijn best een esthetiek en hadden deze films weinig met de waarheid van doen. Het laat echter des te beter de Italiaanse visie op film zien: vakmanschap in plaats van meesterschap. De Italiaanse regisseurs van de jaren 70 en 80 lieten zich niet gelden door hoogst persoonlijke films, maar door hun vermogen om binnen korte tijd een degelijke film af te leveren. Op die manier kon men snel inspringen op steeds veranderende trends. Uiteindelijk kregen deze exploitatie films hierdoor een herkenbare vorm: houterige acteurs, onderling inwisselbare muziek en statisch camerawerk. Alle filmische middelen stonden in dienst van het vaak oppervlakkige verhaaltje. Zo ook in ‘Last Cannibal World’, waarin hoofdrolspeler Massimo Foschi zich als een houten Tarzan door de jungle begeeft en zich in gebeurtenis na gebeurtenis stort, zonder dat er ooit een fatsoenlijke verhaallijn ontstaat. Toch stoort dit allemaal geen moment, want de kijker weet maar al te goed waar het uiteindelijk om draait: bloed en avontuur in de jungle.

Helaas is dit het punt waarop de meesten zullen afhaken, want ‘Last Cannibal World’ bestaat voornamelijk uit Massimo Foschi die door planten en struiken banjert, terwijl er af en toe iets spannends gebeurt. De film houdt het qua moord, verkrachting en andere gewelddadigheden vrij beschaafd en kijkers op zoek naar een weergaloos bloedfestijn kunnen beter uitwijken naar latere episodes uit het kannibalengenre zoals Umberto Lenzi’s ‘Eaten Alive’ of Deodato’s eigen ‘Cannibal Holocaust’. Dat betekent dat ‘Last Cannibal World’ heden ten dage een film is geworden voor de liefhebber van het genre, die geïnteresseerd is in de geschiedenis van een vreemd stukje wereldcinema. Tenzij u een buitensporige interesse in dierenmartelingen hebt, want ook in ‘LCW’ moet weer menig dier het ontgelden en zien wij onder andere hoe men een krokodil dient te slachten of hoe men een adelaar vastnagelt aan een steen. Waarom dit soort onsmakelijke beelden een onderdeel lijken te zijn van de kannibalenfilm als genre zal een raadsel blijven. Voor menig kijker zal het in ieder geval onverteerbaar materiaal zijn.

‘Last Cannibal World’ is een film die door de tijd is ingehaald en onderdompelt te midden van de concurrentie. Kortom: voor de liefhebber…

Sander Colin