Last Christmas (2019)

Regie: Paul Feig | 103 minuten | komedie, drama, romantiek | Acteurs: Emilia Clarke, Henry Golding, Michelle Yeoh, Emma Thompson, Boris Isakovic, Maxim Baldry, John-Luke Roberts, Bilal Zafar, Patti LuPone, Lydia Leonard

‘Last Christmas, I gave you my heart, but the very next day you gave it away’. Het liedje ‘Last Christmas’ van Wham! – vijfendertig jaar oud inmiddels! – is misschien wel de ultieme kerstklassieker, en de ultieme guilty pleasure. George Michael schreef de song met het doel de felbegeerde nummer-1 positie in de Britse ‘Christmas Charts’ te bemachtigen. Zijn kompaan Andrew Ridgeley en hij hadden er echter geen rekening mee gehouden dat 1984 een sterk jaar was voor kerstliedjes. Waar Wham! dacht dat Frankie Goes To Hollywood, de formatie die zich begin december stevig op 1 genesteld had met ‘The Power of Love’, de voornaamste concurrent zou zijn, was het Band Aid dat met ‘Do They Know It’s Christmas?’ dat de lachende derde werd. ‘Last Christmas’ bleef steken op nummer twee, maar wist wél voor altijd een plekje in ons hart te veroveren, mede dankzij de vrolijke winterse videoclip waar Michael en Ridgeley met een groep vrienden op wintersport gaan en Michael stiekem terugverlangt naar de tijd dat de vrouw die nu Ridgeleys vriendin is, de zijne was. Kan het nog kleffer? Eigenlijk niet, maar in de donkere dagen voor kerst laten we ons maar wat graag onderdompelen in dit soort mierzoete romantiek.

Het liedje ‘Last Christmas’ vormde, samen met de rest van het oeuvre van George Michael, de inspiratiebron voor de gelijknamige romantische film uit 2019 van regisseur Paul Feig, die we kennen van films als ‘Bridesmaids’ (2011), ‘The Heat’ (2013), ‘Ghostbusters’ (2016) en ‘A Simple Favor’ (2018). Het scenario komt uit de koker van niemand minder dan Emma Thompson, die het verhaal bedacht samen met haar echtgenoot Greg Wise en het script uitwerkte in samenwerking met kunstenares Bryony Kimmings, een debutant in de filmwereld. Emilia Clarke (‘Game of Thrones’) speelt Kate, een eigenwijze jonge vrouw die haar leven niet bepaald op orde heeft. Een jaar eerder was ze op sterven na dood, maar dankzij een donor kreeg ze een nieuw hart en een nieuwe kans op een mooi leven. Maar Kate zorgt niet goed voor zichzelf. Ze zuipt te veel, eet niet gezond, leeft een losbandig seksleven en weet haar familie en vrienden telkens opnieuw weer teleur te stellen. Ze droomt van een carrière als zangeres, maar een doorbraak laat nog even op zich wachten en tot die tijd heeft een flutbaantje als elf in een Londense winkel waar het hele jaar door kerstversierselen verkocht worden. Ze probeert zichzelf staande te houden door zich zo min mogelijk aan mensen te hechten en de wereld om haar heen met een cynische blik te bekijken. Maar dan ontmoet ze de mysterieuze Tom (Henry Golding), die haar probeert te laten zien waar het echt om gaat. Hij wijst haar op de mooie kanten van het leven, probeert haar hoop te geven. Kates vizier staat echter op de overlevingsstand en ze staat aanvankelijk niet bepaald open voor Toms ‘kijk omhoog en niet naar beneden’-filosofie. Zolang ze haar verleden niet achter zich kan en wil laten, lukt het haar niet om vooruit te kijken.

Thompson duikt zelf ook nog even op in een bijrol (als Kates niet bijzonder makkelijke moeder Petra) en we zien daarnaast onder meer ook Michelle Yeoh als Kates kerstgekke baas die ‘Santa’ genoemd wordt en die haar eigen onverwachte romance beleeft. Het valt te prijzen dat Thompson in haar script tussen de geijkte romantische beslommeringen en rake grappen door ook ruimte laat voor sociaal-maatschappelijke thema’s als de schrijnende gevolgen van Brexit, het confronterende lot van daklozen, het verlammende trauma van een ziekte en de steeds kwetsbaarder wordende intermenselijke relaties. Vanwege die bewonderenswaardige en dappere keuzes vergeven we het haar dat het script tegen het einde toe enkele rare, naïeve en ongeloofwaardige sprongen maakt. Hoofdrolspelers Clarke en Golding spelen niet bepaald subtiel (slechts een enkel moment laat Kate doorsijpelen hoeveel pijn, frustratie en wanhoop ze voelt in de nasleep van haar ziekte), maar beiden zetten wél warme personages neer waar we om gaan geven en die we het beste gunnen.

En dat kun je in feite doortrekken naar het grotere geheel: echt diep gaat het allemaal niet, het verloop van het verhaal is mierzoet en verre van fijnbesnaard, maar toch sluiten we deze film met liefde in onze armen. Komt het door de degelijke cast, de gunfactor van de personages, de sfeervol verlichte beelden van Londen, de stijlvolle soundtrack met prachtige liedjes van George Michael? Of is het toch gewoon dat we in deze tijd van het jaar meer behoefte hebben aan onvervalste feelgoodfilms als deze?

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 7 november 2019
DVD- en blu-ray-release: 2 april 2020