Last Night in Soho (2021)
Regie: Edgar Wright | 118 minuten | drama, horror | Acteurs: Thomasin McKenzie, Anya Taylor-Joy, Matt Smith, Diana Rigg, Aimee Cassettari, Rita Tushingham, Colin Mace, Michael Ajao, Synnove Karlsen, Jessie Mei Li, Kassius Nelson, Rebecca Harrod, Alan Mahon, Connor Calland, Pauline McLynn, Terence Stamp
Edgar Wright (‘Shaun of the Dead’, ‘Baby Driver’) heeft Soho, een wijk in het Londense West End, in de laatste 25 jaar veel zien veranderen. De gebouwen bleven hetzelfde maar restaurants en clubs veranderden. Stripclubs en porno-boekenzaken werden schoenenwinkels en The Marquee, waar Jimi Hendrix, Led Zeppelin en David Bowie optraden, is nu een appartementencomplex. Dit prikkelde zijn fantasie over teruggaan in de tijd en een verlangen om te zien hoe het toen was. Tegelijkertijd realiseerde hij dat het niet allemaal roze wolkjes waren. Al vanaf 2012-2013 speelde hij met het idee om een film te maken over de donkere kant van de jaren 60, London, en deze te vergelijken met de huidige moderne tijd. Zo werd het idee voor ‘Last Night in Soho’ geboren. Alhoewel het eerst ‘Red Light Area’ en daarna ‘The Night Has A Thousand Eyes’ zou heten, bracht een conversatie met mede-cinematofiel, Quentin Tarantino, hem op het idee de film ‘Last Night In Soho’ te noemen. Mede geïnspireerd door Britse horrorfilms zoals Nicolas Roegs ‘Don’t Look Now’ en Roman Polanski’s ‘Repulsion’, is de film mede-geschreven door Krysty Wilson-Cairns, de Schotse scenarioschrijfster die een wereldster is geworden met haar script voor Sam Mendes’ oorlogsfilm ‘1917’.
Ellie Turner (Thomasin McKenzie) woont bij haar grootmoeder en is een grote fan van de muziek en mode uit de Londense jaren 60. Haar droom is om het als modeontwerper te maken. Op een dag krijgt ze een envelop in de brievenbus waarin staat dat ze is geaccepteerd in het prestigieuze London College of Fashion. Uitgelaten en enthousiast verhuist ze van Cornwall naar de grote stad om daar haar carrière te beginnen. Alleen, vanwege haar plattelandse manier van doen en kledingstijl wordt ze moeilijk geaccepteerd door de andere studenten en is London minder romantisch als ze had gedacht. Om met rust gelaten te worden verhuist ze naar een kamertje die wordt verhuurd door een zekere Ms. Collins (Diana Rigg). Die avond heeft ze een levendige droom over de jaren 60, de tijd waar ze zo naar verlangde. In de droom observeert ze een jonge blonde vrouw, Sandie (Anya Taylor-Joy), die barst van zelfverzekerdheid en seksualiteit. Hierin informeert Sandie in het sjieke Café de Paris hoe ze daar als zangeres kan werken. Ook ontmoet ze Jack (Matt Smith), een soort van manager die haar kan helpen met haar carrière. Zo droomt Ellie elke avond over Sandie en haar leven in het bruisende London. Ook raakt ze door Sandie geïnspireerd. Ze ontwerpt ze de kleding uit haar dromen en past ze ook haar uiterlijk aan. Alhoewel het in eerste instantie lijkt alsof Jack Sandie wil helpen, wordt al snel duidelijk dat hij andere plannen heeft. De dromen worden nachtmerries en het romantische London wordt een dansend zingend monster.
Soms hebben we het gevoel dat het vroeger altijd beter was. Nostalgisch verlangen we naar vroegere jaren waar alles glimt en straalt van geluk. Wat we vergeten is dat elk licht een schaduw werpt en dat het goede en het slechte altijd hand in hand, naast elkaar bestaan. Edgar Wright, zelf een fan van de jaren 60 (de protagonist reflecteert dus deels zijn eigen voorliefde voor die tijd) realiseerde zich dit maar al te goed toen hij onderzoek voor de film deed en de donkere kant van London tegenkwam. Het is deze conclusie die mede een basis vormt voor de film. Ellie is het spreekwoordelijke Roodkapje dat door haar grootmoeder wordt gewaarschuwd voor het grote boze London. Achter alle glitter & glamour gaat een harde wereld schuil waar het beest in de mens een speeltuin heeft en slachtoffers maakt. Edgar Wright en Krysty Wilson-Cairns zijn er mooi in geslaagd het dubbele gezicht van het Londen in de jaren 60 te laten zien en hoe onschuldigen door de kaken van deze stad worden vermorzeld. Friedrich Nietzche’s uitspraak ‘Whoever fights monsters should see to it that in the process he does not become a monster’ is hier goed van toepassing en is het een kunst om de eigen menselijkheid te bewaren. Ook al is dat niet altijd mogelijk.
Thomasin McKenzie (‘JoJo Rabbit’, ‘Leave no Trace’) vertolkt de plattelandse onschuld van Ellie feilloos met haar verloren ogen en onzekere blikken. Haar energie neemt ons mee in de caleidoscopische dromen waar ze zichzelf in verliest en terugvindt. Anya Taylor-Joy (‘The VVitch’, ‘The Queen’s Gambit’) is een kunstenares in het overbrengen van mysterie, complexiteit en ingetogen seksualiteit. Haar ogen hebben de rust van de diepe zee waarvan we weten dat dit schijnveiligheid is. Anya schudt de rol van Sandie zo uit haar mouw en domineert elk moment dat ze op het scherm is. Matt Smith (“The Crown”, ‘Official Secrets’) speelt zijn rol als Jackie te goed. De rol is op zijn lijf geschreven en je kunt je niet voorstellen dat hij een ander persoon is dan welke hij speelt. Hij laat ons op geen enkel moment twijfelen aan het type persoon die hij moet voorstellen. Verder was dit de laatste rol van Diana Rigg (‘On Her Majesty’s Secret Service’, “Game of Thrones”) die 10 september 2020 op 82-jarige leeftijd overleed. Ms Collins vertolkt ze met dezelfde vuur en energie zoals ze Lady Olenna Tyrell in “Game of Thrones” neerzette. Ze is daarmee een waardevolle toevoeging aan de cast.
De filmmuziek heeft net zoals in Edgar Wrights ‘Baby Driver’ een centrale rol. Het is het leidmotief en het kompas van ‘Last Night In Soho’. De kijker wordt auditief en visueel ondergedompeld in de Londense Swinging Sixties. Het kost hem of haar zo geen moeite om het ongeloof te laten varen om meegenomen te worden in de gebeurtenissen die de kern van het verhaal vorm geven.
‘Last Night in Soho’ is een reis naar het verleden maar ook eentje naar de donkere kant van de mens. Want ook al gaat het om London, het zijn de mensen die een plaats tot een plaats maken. De monsters huizen achter gladgeschoren gezichten en dure maatpakken. De film communiceert effectief de twee gezichten van het nostalgisch verleden en hoe we deze in feite moeten beoordelen. Er zijn lessen die mensen maken en er zijn lessen die mensen breken. We hopen op het eerste maar jammer genoeg is het laatste vaak het geval. Hoe behoeden we onze menselijkheid in een wereld die er alles aan doet om deze af te pakken? Kijk naar de film en beantwoord deze vraag zelf.
Gerold Kort
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 4 november 2021
DVD-, blu-ray- en 4K UHD-release: 16 maart 2022