Le bonheur des uns… (2020)

Regie: Daniel Cohen | 104 minuten | komedie | Acteurs: Bérénice Bejo, Vincent Cassel, François Damiens, Florence Foresti, Daniel Cohen, Keren-Ann Zajtelbach, Owen Tannou, Romain Cottard, Alice Carel, Bruno Gouery, Constance Labbé, François-Eric Gendron, Angelina Wismes, Anne-Gaëlle Jourdain, Laurent Mentec, Caroline Gay

Léa (Bérénice Bejo) is getrouwd met de dominante Marc (Vincent Cassel) en werkt in een damesmodewinkel in Parijs. Léa is goed in haar werk en maakt zelfs kans op een promotie, maar ze haalt weinig plezier uit de baan. Veel liever zou ze boeken willen schrijven. Haar beste vriendin Karine (Florence Foresti), werkt voor een succesvol reclamebureau en is getrouwd met de timide Francis (François Damiens), waarmee ze twee kinderen heeft. Op een avond, wanneer de vier vrienden zoals wel vaker uit eten gaan, vertelt Léa bezig te zijn met het schrijven van een roman. De aankondiging verstoort onmiddellijk het evenwicht binnen de groep. Plotseling ontstaat ook bij de anderen de drang om creatief bezig te zijn, wat alleen maar groter wordt wanneer Léa kort hierna een winstgevende boekdeal weet te sluiten. Ze wordt al snel opgenomen tot de literaire wereld en beleeft groot succes. Haar vrienden vinden deze omwenteling echter maar niks.

‘Le bonheur des uns…’ is de verfilming van regisseur Daniel Cohens eigen toneelstuk ‘L’Ile flottante.’ Het gegeven van de film – vier vrienden die vanwege het schrijfsucces van een van hen onder druk komen te staan – zou best interessant kunnen zijn. Je zou bijvoorbeeld kunnen tonen hoe de vrienden als karakters in het boek van Léa zijn verwerkt, wat leidt tot onderlinge discussies over de perceptie die zij van elkaar hebben. Of je zou Léa een lang bewaard gebleven geheim in het boek kunnen laten stoppen; iets wat haar echtgenoot Marc wel eens zou kunnen schaden. Er zijn allerlei mogelijkheden. Alleen wordt er met dit gegeven bijster weinig gedaan.

Een groot deel van de speelduur van ‘Le bonheur des uns…’ wordt besteed aan de vrijwel altijd negatieve uitingen van Marc, Karine en Francis. Als je beste vriendin (of in Marcs geval echtgenote) je vertelt dat ze haar droom volgt om een roman te schrijven en hier vervolgens succes mee boekt, dan zou je toch blij voor haar zijn, niet? In het geval van deze drie karakters is dat echter een dikke ‘nee’. Zij gunnen Léa het licht in de ogen niet. Waarom? Dat wordt nooit exact duidelijk. Dit werkt niet alleen frustrerend vanwege de onduidelijkheid die hierachter schuilt, maar ook vanwege het feit dat Bérénice Bejo als Léa het enige evenwichtige en sympathieke personage is. Bejo levert een solide acteerprestatie af. Dit kan echter niet worden gezegd van haar mede-acteurs.

Vincent Cassel is erg onaangenaam als Marc, Léa’s egoïstische en dwingende echtgenoot. Hij is de stereotype, schreeuwende zakenman. Zijn werk komt altijd op de eerste plaats en voor Léa en haar aspiraties heeft hij nauwelijks oog. Hij kijkt liever een film op tv af dan dat hij haar boek leest. Cassel speelt vaker onsympathieke karakters, maar hier heeft zijn personage vrijwel geen enkele inhoud. Je weet niets van hem af en als een gevolg zou je hem liever van het scherm zien verdwijnen. Dit is eveneens het geval met Karine, zogenaamd de beste vriendin van Léa, die uit onverklaarbare jaloezie een haatcampagne tegen haar begint. In plaats van om haar vriendin te steunen met haar creatieve ambities, drijft ze constant de spot met Léa en begint ze uit wrok haar eigen roman te schrijven. Haar echtgenoot Francis, behandelt ze ook al met weinig respect. Vaak is hij een mikpunt van haar kleineringen, wat hij alsmaar zwijgend incasseert. Toch is Francis zelf ook geen heilige, aangezien hij op sommige momenten desgelijks blijk geeft van zijn afkeer richting Léa. Welke motivatie heeft Francis? Geen. Zijn gevoelens zijn even, als dan niet nog nietszeggender dan die van Marc en Karine.

Voor een film die predikt over de literaire wereld te gaan, een wereld gedreven door inspiratie, passie en verrijking, is ‘Le bonheur des uns…’ onzorgvuldig en ongeïnspireerd. Daniel Cohen lijkt hier in strijd te zijn met wat hij precies aan zijn kijkers wil meegeven en laat veel te veel van de speelduur verloren gaan aan zijn onuitstaanbare karakters. Dat was zijn grootste fout. Léa wekt onze sympathie, gedreven door haar dromen, maar voor de andere drie karakters valt dit argument niet te maken. Dit zijn geen mensen waar je tijd aan wilt spenderen, zowel op het grote scherm als in het echte leven.

Len Karstens

Waardering: 2