Le chant des mariées – The Wedding Song (2008)

Regie: Karin Albou | 100 minuten | drama, oorlog | Acteurs: Lizzie Brocheré, Olympe Borval, Najib Oudghiri, Simon Abkarian, Karin Albou

‘Le chant des mariées’ is een Frans/Tunesische productie die ons een blik gunt in een interessante periode van de Tunesische geschiedenis. Regisseur Karin Albou, die zelf de rol van Tita (Myriams moeder) op zich neemt, volgt twee buurmeisjes/hartsvriendinnen in het Tunis van 1942. De vriendschap tussen de joodse Myriam (Lizzie Brocheré) en de moslima Nour (Alympe Borval) wordt danig op de proef gesteld door de Duitse bezetters. Hitler gebruikte de wens van de moslims van een eigen staat als propagandamiddel en speelde de zwarte piet naar de joden toe. Op deze manier wordt niet alleen het verhaal van vriendinnen in oorlogstijd verteld maar wordt de nadruk gelegd op de verschillende religies binnen Tunesië en hoe Hitler de verschillende culturen tegen elkaar uit probeerde te spelen.

Myriam wordt tegen haar wil uitgehuwelijkt aan de veel oudere Simon. Nour wil dolgraag met haar neef Khaled trouwen maar aangezien Khaled geen werk heeft gaan haar ouders niet akkoord. Khaled vindt uiteindelijk wel werk maar dit blijkt ten faveure van de Duitse bezetters te zijn. Wanneer het huis van Myriam en haar moeder door de Duitsers wordt onderzocht is en Khaled hierbij aanwezig is loopt de spanning in de vriendschap tussen Myriam en Nour hoog op. Myriam neemt het Nour kwalijk en Nour lijkt langzaam maar zeker de vooroordelen over de Joden te gaan geloven. Hartsvriendinnen blijken opeens ‘anders’ te zijn.

Het thema van vriendschap in oorlogstijd mag dan niet geheel vernieuwend zijn, de uitwerking is dat wel degelijk. Het smachten naar liefde van zowel Myriam als Nour, met de trouwerij als een bijna utopisch toekomstbeeld is een immer terugkerend verschijnsel in deze film in de vorm van een wonderschoon trouwliedje. Dat de werkelijkheid wel eens veel minder rooskleurig zou kunnen zijn en liefde niet voor het oprapen ligt, wordt prachtig op camera vastgelegd. Hierbij wordt veel gebruik gemaakt van close-ups en longshots. Dat veel scènes ook nog eens in het halfdonker zijn opgenomen zorgt voor een iets duisterder randje. Deze duisternis is alom vertegenwoordigd in tijden van oorlog. Zo zien we een razzia in een badhuis waarbij vrouwen zonder hoofddoek opgepakt worden, een schrijnend beeld.

De ontwikkelingen in de vrienschap worden door Lizzie Brocheré en Olympe Borval uitstekend geïnterpreteerd. Het is aan beide actrices te danken dat naarmate de film vordert ook de intensiteit toeneemt, met als hoogtepunt de scène waarin Nour steeds meer aan Myriam gaat twijfelen en Myriam het Nour niet aan haar hoofd kan brengen dat ze nog steeds dezelfde persoon is. Wanneer Nour beweert dat joden in feite er schuld aan hebben dat zij een hoofddoekje moet dragen, snijdt dat als een dolk door de menselijke ziel. Deze scène brengt prachtig in beeld hoe relatief eenvoudig en aantrekkelijk het is om gewoon maar te geloven wat een ander zegt, ongeacht de consequenties.

Karin Albou kiest ervoor om de film in een zeer langzaam tempo te tonen. Deze keuze pakt niet erg gelukkig uit. Hoewel de beelden prachtig zijn verloopt het verhaal bijna tergend traag, het scheelt niet veel of de film zou als saai in de boeken gaan. Een aantal interessante gebeurtenissen zorgen er gelukkig voor dat het blijft boeien, maar het is op het randje.

‘Le chant des mariées’ is een verder geslaagde film over de invloed van de oorlog op de relatie tussen twee vriendinnen waarbij de aandacht vooral wordt gevestigd op het verschillende geloof van beide meisjes. Het is misschien een iets te trage film, maar wel één met emotionele impact die de waanzin van de oorlog maar weer eens benadrukt.

Meinte van Egmond