Le concert (2009)
Regie: Radu Mihaileanu | 124 minuten | drama | Acteurs: Aleksei Guskov, Mélanie Laurent, Dmitri Nazarov, Valeriy Barinov, François Berléand, Miou-Miou, Lionel Abelanski, Vasile Albinet, Laurent Bateau, Ramzy Bedia, Jacqueline Bisset, Guillaume Gallienne, Anna Kamenkova
Als schoonmaker Andrei Filipov (Aleksei Guskov), voormalig dirigent van het Bolshoï orkest, toevallig een fax onder ogen krijgt met een uitnodiging voor Parijs twijfelt hij geen moment en trommelt zijn oude muzikanten op om deze kans te grijpen. Andrei werd ooit als dirigent ontslagen omdat hij tijdens het communistische bewind weigerde de joden van zijn orkest te ontslaan. Anne-Marie Jacquette (Melanie Laurent) is de enige die voor de positie van vioolsoliste in aanmerking komt, Andrei’s motieven hiervoor blijven eerst onduidelijk maar naarmate het concert dichterbij komt komen de emoties los.
‘Le Concert’ is voor het grootste deel een komedie, de humor op momenten geniaal, soms wel heel gemakkelijk maar over het algemeen prima te waarderen. Vooral de totale chaos wanneer Andrei’s muzikanten hotel Lumière in Parijs binnenkomen werkt op de lachspieren, voorspelbaar maar hilarisch. Ook het complete loslaten van de realiteit tijdens een bruiloft van een hoge ome, waarin de scène wordt overgenomen door elkaar uitroeiende maffiosi op de steeds snellere muziek van Kalinka, is heerlijk.
Het kan dan ook niet anders dat de personages uit stereotypen bestaan. Anton Gavrilov (Valeriy Barinov) is een oude KGB’er die nog steeds droomt over nieuwe overwinningen van de Partij, Andrei de voormalige maestro die na zijn ontslag alcoholist wordt maar altijd Tsjaikovski in zijn hart koestert en Aleksander Grossman (Dmitri Nazarov) die qua postuur meer weg heeft van een houthakker dan een cellist. Geen al te complexe personages, maar overtuigend in hun rol. Mede door het fantastische acteerwerk van Aleksei Guskov en Melanie Laurent (‘Inglourious Bastards’) die schittert als vioolsoliste word je steeds verder meegezogen in de doldwaze avonturen van het gelegenheidsorkest.
De plotselinge overgang naar de emotionele scènes is wellicht iets teveel gevraagd. Het verleden krijgt opeens beeld, in best verrassende vorm, en de stereotypen verworden tot mensen van vlees en bloed die zeulen met herinneringen aan vroeger. Misschien komt de combinatie tussen humor en drama dan niet altijd even goed uit de verf, de film draait om muziek en dat is nu net het aspect dat de film boven het gemiddelde uittilt. Als de muziek begint is er geen houden meer aan en is emotie juist het enige woord dat nog van toepassing kan zijn. Andrei’s droom om via muziek een perfecte harmonie te bereiken – in feite werkt muziek voor hem als verlossing van de spoken uit zijn verleden – wordt goed ingevuld en houdt het verhaal en de gebeurtenissen uit het verleden interessant. Niet voor niets kiest hij het vioolconcert van Tsjaikovski voor het optreden in Parijs.
Tsjaikovksi lijkt onderdeel van de Russische ziel als de ogen van Andrei glinsteren bij het horen van diens muziek. Wanneer het slotconcert in het Théâtre du Châtelet start sijpelen al snel de muzikale tonen van Tsjaikovki’s vioolconcert je poriën binnen en dringen deze door tot in elke vezel. Kijkend naar het kippenvel op je armen realiseer je je dan dat je toch echt iets moois hebt gezien.
Meinte van Egmond
Waardering: 4
Bioscooprelease: 14 januari 2010