Le conseguenze dell’amore (2004)

Regie: Paolo Sorrentino | 100 minuten | drama | Acteurs: Toni Servillo, Olivia Magnani, Adriano Giannini, Raffaele Pisu, Angela Goodwin, Diego Ribon, Giselda Volodi, Giovanni Vettorazzo, Ana Valeria Dini, Gianna Paola Scaffidi, Antonio Ballerio, Gilberto Idonea, Gaetano Bruno, Enzo Vitagliano, Vincenzo Vitagliano

We leren Titta Di Giralomo kennen op de vooravond van zijn vijftigste verjaardag. Een loner, kalend, met een strenge bril, keurig in pak en met een onbewogen gezicht neemt hij zijn omgeving in zich op. Grappige voorvallen in zijn omgeving maken geen indruk op hem, zoals de man die tegen een lantaarnpaal loopt omdat hij een mooie voorbijgangster bekijkt. Hij zit in de bar van het hotel, waar hij al jaren verblijft. Het aantrekkelijke meisje achter de bar staart naar hem, zo lang, dat ieder ander er zich ongemakkelijk bij zou voelen, maar het lijkt Titta niets te doen. ’s Avonds speelt hij kaart met de voormalige hoteleigenaren, die hun rijkdom hebben vergokt. Zijn drijfveren blijven lang in nevelen gehuld. Waarom is hij gescheiden, waar leeft hij van, waarom woont hij in het hotel? Even lijkt het dat er snel opheldering komt in de scène waarin Titta een groot geheim verklapt aan de hoteldirecteur, maar het verhaal dat hij vertelt is niet bevredigend genoeg. In een scène in zijn hotelkamer wordt al iets meer duidelijk, maar pas in de tweede helft van de film begrijpt de kijker waarin Titta verwikkeld is. Stukje bij beetje wordt de kijker deelgenoot van het leven van Titta, zijn slapeloosheid, zijn banden met de maffia en zijn opvattingen over het leven. Het eerste deel van de film zou je daarom traag kunnen noemen, maar dit stoort niet.

Wat opvalt aan de film is de esthethiek. Warme kleuren in het hotel (alsof er alleen een schemerlamp gebruikt is) worden afgewisseld met koele kleuren buiten of in de maffia-scènes. Hoofdrolspeler Toni Servillo is geknipt voor deze rol. Het is knap om gedurende de hele film bijna geen gezichtsuitdrukking te laten zien. Zelfs in de scènes waarin hij blijk geeft van liefde voor Sofia, of in paniek is (of zou moeten zijn), blijft hij onverstoorbaar en emotieloos. De enige scène waarin je iets van gevoel bij hem bespeurt is wanneer zijn broer hem vertelt over zijn jeugdvriend. Ook Olivia Magnani valt op in haar rol van Sofia, het barmeisje. Ze is niet alleen mooi, maar ook overtuigend in haar spel. Ook frappant is het gebruik van de koele electronische muziek, die vaak plotseling uitbarst. Overigens gebruikt de regisseur de kracht van stilte ook op de juiste manier.

Een prachtige en fascinerende karakterstudie en een aanrader voor iedereen die niet bang is voor trage scènes, waarin ogenschijnlijk niets gebeurt.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 12 mei 2005