Le cose che restano (2010)

Regie: Gianluca Maria Tavarelli | 360 minuten | drama | Acteurs: Lorenzo Balducci, Paola Cortellesi, Valentina D’Agostino, Daniela Giordano, Thierry Neuvic, Farida Rahouadj, Enrico Roccaforte, Claudio Santamaria, Vincenzo Amato, Leïla Bekhti, Karen Ciaurro, Francesco Scianna

Mamma Mia! Wat kunnen die Italianen hun eigen geschiedenis en land toch uitmuntend portretteren. Of het geheel nu in een tv-serie of een film wordt gegoten maakt zelfs niet uit. Het resultaat mondt steevast uit in fascinerende producties. Wat dacht u bijvoorbeeld van ‘Il Divo’,’ La Piovra’, ‘Romanzo Criminale’, ‘Gomorra’ en ‘La Meglio Gioventù’? Het drama ‘Le cose che restano’ past ongetwijfeld in hetzelfde rijtje. Deze zes uren durende miniserie is een soort van mozaïek waarin verschillende verhaallijnen elkaar overlappen en aanvullen tot een ontroerend en niet te missen kijkstuk.

Sandro Petraglia en Stefano Rulli laten opnieuw zien wat voor fantastische scenarioschrijvers ze zijn. Het tweetal was ook al verantwoordelijk voor het eerder genoemde ‘La Meglio Gioventù’. Met die referentie in het achterhoofd noteren we dat ‘Le cose che restano’ min of meer schatplichtig is – voor alle duidelijkheid: dit is geen vervolg – aan deze magistrale film zonder een kopie te zijn. Petraglia en Rulli kiezen wederom voor een familietragedie waarin op subtiele wijze hete hangijzers uit de actualiteit verweven zitten. In een langzaam tempo waarbij de aandacht voor de uitdieping van de personages opvalt ontspint zich een geloofwaardige en levensechte cyclus van ontroerende en subtiele sleutelmomenten.

Centraal staat een Romeinse familie die bruusk het noodlot tegenkomt wanneer een naaste omkomt. Ieder familielid probeert op zijn manier om te gaan met het verlies en het wordt al snel duidelijk dat het gezin stilletjes uitéénvalt. Terwijl iedereen zijn plaats zoekt in het leven krijgen ze allemaal nog eens te maken met persoonlijke besognes. Dat klinkt als de inhoud van een goedkoop stationsromannetje, maar wees gerust ‘Le cose che restano’ ontpopt zich tot een melancholisch gedicht dat gebruikt wordt als een relevante metafoor voor ‘de laars’.

De mate van intrigerendheid wordt nog eens extra opgekrikt door de toevoeging van enkele sociologische topics. Zonder enige neiging tot drammerigheid laten de makers gevoelige onderwerpen als het asielbeleid, de oorlog in Afghanistan, vrouwenhandel en bootvluchtelingen door het verhaal heen sijpelen. Maar in de eerste plaats is dit de zoektocht van mensen van vlees en bloed met al hun gebreken en angsten. Met oog voor detail en ondersteund door prachtige muziek nemen de karakters ons bij de hand en fungeren ze als gids langs de dingen des levens waarbij het lot zich meermaals laat gelden. Prachtserie.

Jochem Geelen