Le fils de l’autre (2012)

Regie: Lorraine Levy | 105 minuten | drama | Acteurs: Emmanuelle Devos, Pascal Elbé, Jules Sitruk, Mehdi Dehbi, Areen Omari, Khalifa Natour, Mahmud Shalaby, Diana Zriek, Marie Wisselmann, Bruno Podalydès, Ezra Dagan, Tamar Shem Or, Tomer Offner, Noa Manor, Shira Naor

Het is een schrikbeeld van elke ouder, al zullen veel mensen bij dit scenario nauwelijks stilstaan. Na achttien jaar met bloed, zweet, tranen en bovenal véél liefde een kind te hebben opgevoed er achter komen dat het níet jouw eigen kind is. Dit is precies wat Orith (Emmanuelle Devos) en Alon (Pascal Elbé) overkomt. Per toeval komen ze er via een bloedtest achter dat hun zoon Joseph (Jules Sitruk) een andere bloedgroep heeft dan genetisch gezien mogelijk is. Na verder onderzoek blijkt dat Joseph vlak na zijn geboorte, toen hij in een couveuse lag, per ongeluk verwisseld is met een andere baby, Yacine (Mehdi Dehbi).

Om het geheel nog wat gecompliceerder te maken, is Yacine opgevoed door Palestijnse ouders uit de Westelijke Jordaanoever, terwijl Joseph in Israël een Joodse opvoeding genoten heeft. Dit is het interessante uitgangspunt van de Franse film ‘Le fils de l’autre’ (De zoon van de andere) van regisseur Lorraine Lévy. Het levert een fraaie film op. ‘Le fils de l’autre’ speelt zich in zijn geheel af in Israël en Palestina. En hoewel het om een Franse productie gaat wordt er gelukkig niet uitsluitend Frans gesproken, dit zou gezien de setting zeker ten koste van de geloofwaardigheid zijn gegaan. Orith en Alon spreken onderling Frans, omdat zij uit Frankrijk komen en voor werk in Israël terecht zijn gekomen. Maar verder wordt er ook veel Hebreeuws, Arabisch en bij vlagen Engels gesproken in de film.

Wat ‘Le fils de l’autre’ interessant maakt is dat het de emoties van de hoofdrolspelers geloofwaardig weet over te brengen. De woede van de vaders nadat ze het nieuws over hun zoon gehoord hebben, het grote verdriet bij de twee moeders en de gevoelens van onzekerheid en ongeloof die beide jongens doormaken; stuk voor stuk wordt het overtuigend in beeld gebracht. Iedereen reageert begrijpelijk op de situatie en is op die manier sympathiek. De film raakt je vanaf het moment dat de beide families te horen krijgen dat hun zoons niet hun eigen zoons zijn en je leeft werkelijk met de hoofdrolspelers mee. Daarnaast is het goed dat er niet al te diep op de uiterst gevoelige en ingewikkelde politieke situatie wordt ingegaan. Het mag duidelijk zijn dat de nationaliteit van beide kinderen het geheel extra ingewikkeld maakt en daar laat Lorraine Lévy het bij.

‘Le fils de l’autre’ draait uiteindelijk in grote mate om de vraag ‘wie hoort waar thuis?’ Kan de Joods opgevoede Joseph ooit zijn draai vinden in het Palestijnse gezin waar Yacine is opgegroeid en vice versa? Naarmate de film vordert wordt de rol van de ouders (waarbij met name de vaders grote moeite hebben om elkaar te accepteren) wat meer naar de achtergrond geschoven en ligt de focus meer op de beide zoons en de manier waarop zij proberen met de situatie om te gaan.

Jammer genoeg zwakt ‘Le fils de l’autre’ naar het einde wel een beetje af. Je voelt aankomen waar de regisseur met de film naartoe wil. Hierdoor is er geen sprake van een echte climax en dit is wel jammer. Ook de emotionele impact wordt naarmate het verhaal vordert minder. Gelukkig komen de makers ook aan het einde nog met een paar mooie scènes op de proppen. ‘Le fils de l’autre’ laat de kijker dan ook met een fijn gevoel achter.

Martijn Scheepers

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 12 juli 2012
DVD-release: 12 november 2012