Le passé devant nous (2016)

Regie: Nathalie Teirlinck | 110 minuten | drama | Acteurs: Evelyne Brochu, Zuri François, Adonis Danieletto, Guillaume Duhesme, Eriq Ebouaney, Johan Leysen, Romàn Malempré, Marie Rosselet Ruiz, Véronique Seghers, Arminé Telimi, Arieh Worthalter

Het prostitutiebestaan als ontsnapping aan werkelijke emotionele binding, daar draait het om in ‘Le passé devant nous’. Sowieso een mooie titel. Het verleden ligt letterlijk voor ons, maar kan ook aan ons voorbijgaan. Niet gek gevonden, als je het hebt over een escortgirl die weer wordt geconfronteerd met het verleden, in de vorm van een zesjarig zoontje dat bij de geboorte werd verlaten, maar door het overlijden van zijn vader opnieuw op deze Alice (Evelyne Brochu) is aangewezen. Er is meer, zoals een demente vader (Johan Leysen), met wie Alice ook geen raad lijkt te weten, en haar vriendelijke chauffeur Michaël (Eriq Ebouaney), met wie zij een intieme doch platonische vriendschap onderhoudt. Zolang het maar niet te dichtbij komt.

Het komt dichtbij, want de kleine Robin (Zuri François) trekt bij Alice in. Meestal laat ze het kind alleen als ze moet werken, maar de geconcentreerde Brochu laat goed zien dat het verantwoordelijkheidsgevoel er wel degelijk is. Meestal kijkt Alice zorgelijk voor zich uit – neurotisch rokend, even mooi als in de fantasie van haar klanten. Dit is geen kille, eerder een bevroren vrouw. Waarom? We krijgen het niet te weten, en dat lijkt een zwaktebod. De uitvoering is echter zo goed dat we het vergeven. De film begint met een rollend gebonk onder de titelpagina, dat evengoed een passerende trein als een discodreun zou kunnen zijn, maar als de beelden starten een loopband in een sportschool blijkt. De associatieve kracht van de geluiden heeft zijn werk dan al gedaan.

Het is klaarblijkelijk de bedoeling dat de kijker op een neurotische manier vervreemd raakt, zoals Alice zelf. De stad Brussel is dan weer haarscherp in beeld gebracht, maar altijd op afstand gefilmd – als decor. Dat leidt tot een congruente film. Gefocust op intieme relaties, die er wel degelijk zijn, al is het hoofdpersonage labiel dan wel emotioneel afwezig. Een al te grote karakterontwikkeling zou daaraan alleen maar afbreuk doen. Sterker nog, het feit dat Alice in cirkels draait doet vermoeden dat onheil constant op de loer ligt. Misschien is het de angst om te verliezen, die van Alice gemaakt heeft wat zij is, en dat zou gezien hetgeen ons wordt getoond, alsmede de menselijke conditie in het algemeen, helemaal geen gekke gedachte zijn.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 4

Te zien op het Belgisch Film Festival: 9 en 11 juni 2017