Le père de mes enfants (2009)

Regie: Mia Hansen-Løve | 110 minuten | drama | Acteurs: Louis-Do de Lencquesaing, Chiara Caselli, Alice de Lencquesaing, Alice Gautier, Manelle Driss, Eric Elmosnino, Sandrine Dumas, Dominique Frot, Antoine Mathieu, Igor Hansen-Løve, Elsa Pharaon, Olivia Ross, Jamshed Usmonov, Cori Shim, Yejin Kim, Philippe Paimblanc

Je hebt filmprijzen en je hebt filmprijzen. Het Franse drama ‘Le père de mes enfants’ won in Cannes een prijs die er echt toe doet: de speciale juryprijs van het onderdeel Un Certain Regard. Dat schept verwachtingen.

‘Le père de mes enfants’ bestaat uit twee delen. In het eerste deel zien we hoe filmproducent Grégoire ten onder dreigt te gaan aan zijn filmproducentensores. Helaas ontbreekt het dit deel aan dramatische impact en geloofwaardigheid. Je krijgt nooit het idee dat Grégoire onder ontwrichtende druk staat. Hoewel hij doorlopend aan de telefoon is, is zijn blik nooit helemaal naar binnen gericht. Ook lijdt het gezinsleven nauwelijks onder de stress, een vrolijk gezinsleven waar Grégoire volop aan meedoet. Van een vernietigende psychische maalstroom, zoals in het briljante ‘L’adversaire’, lijkt hier geen sprake.

In het tweede deel proberen de gezinsleden in het reine te komen met Grégoires instorting. Ook dit deel overtuigt niet helemaal. De film verandert in een contemplatief verwerkingsdrama, vergelijkbaar met ‘Caos calmo’, ‘Genova’ of ‘La stanza del figlio’. Net als die films vermijdt ‘Le pere de mes enfants’ opzichtig sentimentalisme. Maar waar in genoemde drama’s de pijn steeds door de oppervlakte breekt, blijft ‘Le père de mes enfants’ gelijkmoedig, bijna oppervlakkig. Het zou kunnen dat regisseuse/scenariste Mia Hansen-Løve (29) te weinig levenservaring heeft om in deze complexe materie door te dringen. Anders zou de film ook nooit eindigen met het veel te vrolijke ‘Que sera sera’.

Ondanks die minpuntjes is ‘Le père de mes enfants’ een bioscoopkaartje nog wel waard. Je leert iets over het beroep van filmproducent en ondanks het gebrek aan diepgang leef je toch mee met dat lieve gezinnetje. Ook filmisch is ‘Le père de mes enfants’ de moeite waard. De statische beeldvoering, het lage tempo en het grotendeels ontbreken van muziek, dragen bij aan een aangenaam verstilde sfeer. En dan is er nog het acteren, vooral van de kindacteurs, maar ook van een bijna onherkenbare Dominique Frot.

Daarmee is ‘Le père de mes enfants’ een aangenaam wegkijkende film die de verwachting toch niet helemaal waarmaakt. Een aardige film, die een geweldige film had kunnen zijn.

Henny Wouters

Waardering: 3

Bioscooprelease: 1 april 2010