Le ragazze di San Frediano – The Girls of San Frediano (1955)
Regie: Valerio Zurlini | 104 minuten | komedie | Acteurs: Antonio Cifariello, Rossana Podestà, Corinne Calvet, Giovanna Ralli, Marcella Mariani, Giulia Rubini, Luciana Liberati, Alberto Archetti, Ada Bartolucci, Boris Cappelli, Cesarina Cecconi, Corrada De Mayo, Adriano Micantoni, Gianni Minervini, Giuliano Montaldo, Giovanni Nannini, Anita Nencioli, Sergio Raimondi, Mitzi Roman, Guido Sorelli, Peter Trent, Augusto Vannetti
Na verschillende documentaires en korte films gemaakt te hebben, kreeg regisseur Valerio Zurlini de mogelijkheid om een lange speelfilm te maken. Zijn keus viel op ‘Le Ragazze di San Frediano’, naar het boek van Vasco Pratolini. Wel gaf Zurlini en de scenaristen een eigen draai aan het boek door er allerlei elementen aan te voegen, die de regisseur nauw aan het hart lagen, zoals meer realisme en melancholie.
In het Florentijnse San Frediano woont de jonge automonteur “Bob”. Deze naam is, zo meldt de voice-over aan het begin van de film, afgeleid van de Amerikaanse filmster Robert Taylor en is bedoeld voor jongemannen die achter de meisjes aanzitten. De veel te jong gestorven Cifariello speelt met veel verve de rol van “Bob”. Hoewel zijn gelijkenis met de echte Robert Taylor slechts oppervlakkig is, voldoet hij wel het beeld van een stereotiepe beeld van een Italiaanse versierder. Bob is zijn echte naam al bijna vergeten, omdat letterlijk iedereen – zelfs zijn moeder – hem bij zijn bijnaam aanspreekt. De komische klank die zijn bijnaam veroorzaakt in het rappe Italiaans, wordt maximaal benut en zorgt voor een aantal leuke momenten.
Bob maakt gretig misbruik van zijn uiterlijk. De pijn die hij bij zijn veroveringen veroorzaakt, doen hem hoegenaamd niets. Hij veinst alleen medeleven en begrip om zijn vriendinnen langer te kunnen bespelen. Zo nodig verzint hij zelfs een glansrijke carrière als motorcoureur om maar indruk te maken. Eigenlijk is hij een schoft, maar door de luchtige toon en Cifariello’s spel blijft hij sympathiek in zijn gedraai en gekronkel om te behagen.
Hij heeft in elk geval een aantal aantrekkelijke dames uitgekozen. Als eerste wordt de vurige Tosca (Podestà) geïntroduceerd als ‘vaste vriendin’. Al gauw blijkt echter dat Bob lang niet zo serieus over de relatie denkt als Tosca, als hij op weg naar een afspraakje met haar de lerares Silvana (Rubini) probeert te versieren. Dit tot groot ongenoegen van haar vriend Gianfranco (Raimondo) die na vruchteloos op Silvana ingepraat te hebben, drastischer maatregelen neemt. Intussen heeft Bob ook nog een relatie aangeknoopt met de modeontwerpster Bice (Calvert), die hem heel anders behandeld dan de smachtende meisjes uit zijn buurt. De wat bitcherige Calvert geeft Bob prima tegengas en hoewel ze telkens zegt dat ze hem nodig heeft, leidt ze wel gewoon haar eigen leventje. Dan is er ook nog het danseresje Mafalda (Ralli), die hem doorziet en die Bob telkens probeert voor zich terug te winnen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, houdt hij ook zijn buurmeisje Gina (Mariani) aan het lijntje door te suggeren dat ze nooit samen kunnen zijn door de vete tussen haar tante en zijn moeder. Een vergelijking met Romeo en Julia is dan al snel gemaakt. Natuurlijk komt Bob na verloop van tijd goed in de problemen, als alle vriendinnen hem tegelijk op verschillende wijze confronteren met zijn gedrag.
‘Le Ragazze di San Frediano’ is een typisch Italiaanse film vol hysterisch gedrag en een hoop drukte, dat erg grappig in beeld wordt gebracht. Het hoogtepunt hierbij is de vete die tussen verschillende buren wordt uitgevochten over een stel loslopende kippen en een waakhond via openstaande ramen. Hierbij komt veel gescheld en dramatiek te pas, hetgeen de meest komische scènes oplevert. Zo weet Bob op originele wijze een tijdelijke vrede tussen de buren – hetgeen serieuze consequenties zou hebben voor zijn relatie met Gina – te verstoren met behulp van een tang op de ketting van de waakhond.
Amusante en lichtvoetige komedie met veel ironie, die tegelijk een melancholieke toon aanslaat. Naast de prima hoofdrol van Cifariello valt vooral Podestà op, die van haar Tosca meer maakt dan een slachtoffer en veel sympathie oproept. Het camerawerk is fantastisch, in strak zwart-wit gefilmd. Jammer alleen dat de film tamelijk abrupt eindigt, zonder dat er een echte conclusie bereikt wordt en de hoofdpersonages echt verder zijn gekomen dan ze in het begin van de film waren. Dat de vrouwen zonder Bob beter af zijn, moge echter wel duidelijk zijn. De voice-over die de film uitluidt, spreekt hiermee de melancholieke houding van Zurlini ten aanzien van de mensen en hun ondelinge relaties uit.
Hans Geurts