Le Ride (2016)

Regie: Phil Keoghan | 90 minuten | documentaire, biografie

De Tour de France, het summum onder de wielerkoersen. Even heroïsch als commercieel. Hoewel de koers tegenwoordig enigszins doodgeslagen is door de grote mate van controle die het peloton beheerst, is er altijd die zweem van romantiek. Het begeleidende mediaspektakel weet dat gevoel optimaal uit te buiten. La Grande Boucle, zoals de Tour ook wel wordt genoemd, staat daardoor als merk fier overeind. Maar wie verder terug de geschiedenis in gaat, ziet dat het heroïsche karakter van de koers in die tijd minder gericht was op nostalgie en beeldvorming. Met etappes van meer dan vijfhonderd kilometer, zonder ploegwagens en mecaniciens, was de drie weken durende Ronde monsterlijk te noemen. Het is die tijd, 1928 om precies te zijn, die in de documentaire ‘Le Ride’ het onderwerp vormt.

Dat jaar deed een viertal amateurwielrenners uit Nieuw-Zeeland en Australië mee. Het waren de eerste Engelssprekende deelnemers ooit. Ver weg, in een voor hun vreemd land, wilden ze de wereld laten zien meer dan een grap te zijn. Maar hoe goed ze ook voorbereid waren, de werkelijkheid bleek zwaar. In totaal moesten de renners zo’n 5.600 kilometer afleggen. Van de 168 renners die van start gingen, haalden slechts 41 de eindstreep. Sommige etappes duurden meer dan twintig uur lang, gemiddeld werd er 240 kilometer per dag afgelegd. De route voerde langs onverharde wegen, steile bergpassen en schier oneindige zonnebloemvelden. De ronde was ontworpen met het oog op zo veel mogelijk uitvallers. Diegene die als laatste zou overblijven, mocht zich met recht tot winnaar uitroepen.

‘Le Ride’ geeft een fraaie reconstructie van dat bravourestuk. Regisseur Phil Keoghan doet dat niet enkel in woord en (archief)beeld, maar ook door met een groepje liefhebbers die gehele Tour zelf na te fietsen. Met vintage, stalen racefietsen, minstens twee keer zo zwaar als de carbon fietsen waar tegenwoordig op wordt rondgereden en zonder versnellingen, trachten ze dezelfde afstanden als weleer te trotseren. Leren schoentjes, petje op het hoofd en bidon voorop de fiets. Alleen de reserveband over de schouder ontbreekt.

Door in de schoenen van die oude renners te staan, wordt de heroïek van de koers meer dan zichtbaar. Keoghan en consorten lopen tegen dezelfde moeilijkheden aan als de helden van vroeger. Hun queeste wordt zelfs ingewikkelder doordat de precieze route, zoals die in 1928 gereden werd, niet makkelijk meer terug te vinden is. Delen van het traject bestaan niet meer of zijn juist omgetoverd tot, voor wielrenners, levensgevaarlijke snelwegen. Met de bergen in zicht wordt de vastberadenheid van de mannen, twee maal zo oud als de renners van toen, sterk op de proef gesteld.

Hun strijd wordt ondersteund door fraaie helikopterbeelden van de omgeving. Het wielrennen zelf had echter spannender in beeld kunnen worden gebracht. Acht, lange dagen koers worden teruggebracht tot een half uur documentaire. Bergen, beschreven als moorddadig steil, worden beklommen in luttele minuten. Daar had ‘Le Ride’ best wat meer tijd aan mogen besteden. Die snelle montage wreekt als gevolg de echte betrokkenheid bij al het afzien. Bovendien helt de film af en toe gevaarlijke richting egodocument. De bergen, letterlijke spanningsbogen, komen gelukkig net op tijd. Hoe het afloopt met de vier renners van toen (en het groepje van nu) wordt pas laat kenbaar. Eerst moet er geleden worden.

Wouter Los

Waardering: 3.5

DVD-release: 5 juli 2019