Le signe du lion (1959)

Regie: Eric Rohmer | 96 minuten | drama | Acteurs: Jess Hahn, Michèle Girardon, Jean-François Santeuil, Paul Bisciglia, Gilbert Edard, Christian Alers, Paul Crauchet, Jill Olivier, Sophie Perrault, Stéphane Audran, Jean Le Poulain

Eric Rohmer is waarschijnlijk één van de oudste nog actieve – en bovendien bekende – filmmakers. Hij begon ruim een halve eeuw geleden – omstreeks 1950 – met het maken van korte films. In 1959 debuteerde hij met de speelfilm ‘Le signe du lion’.

De film heeft geen prijzen gewonnen. Daadwerkelijke erkenning voor het werk van Rohmer kwam pas aan het einde van de jaren zestig. Toch is ‘Le signe du lion’ wel degelijk een interessante film. Het is dan ook belangrijk dat je er als kijker even goed voor gaat zitten. Het is namelijk geen film die makkelijk wegkijkt, integendeel.

Rohmer heeft nooit bekend gestaan als een filmmaker die veel aandacht steekt in het vertellen van een (ingewikkeld) verhaal. Er gebeurt over het algemeen niet al te veel in zijn films. Dit gaat tot zekere hoogte ook op voor zijn eerste speelfilm.

‘Le signe du lion’ vertelt het verhaal van een man, Pierre Wesselrin, die op het punt staat om de magische leeftijd van veertig te bereiken. Wanneer hij van de ene op de andere dag hoort dat hij een gigantische erfenis op zal strijken van een tante, besluit hij eens flink de bloemetjes buiten te zetten. Als hij kort daarna onterft blijkt te zijn aan een verre neef, raakt hij stapje bij stapje dieper in de problemen. We volgen hem terwijl hij door de straten van Parijs loopt en zien hem de metamorfose doormaken van een rijke, gelukkige man, naar een ongelukkige armoedzaaier.

Het personage Pierre Wesselrin wordt ijzersterk neergezet door de in Amerika geboren Jess Hahn. Het is betreurenswaardig dat deze man geen eervolle vermelding heeft gekregen voor deze film en ronduit sneu dat Hahn in zijn uitgebreide carrière als acteur in meer dan honderd Franstalige en Italiaanse producties nooit in de prijzen gevallen is. Hahn, die in ‘Le signe du lion’ aanvankelijk overkomt als een gierige luiaard, weet de kijker langzaam mee te trekken in zijn wereldje en uiteindelijk enorm veel sympathie op te wekken.

Hij is in vrijwel elk shot aanwezig en loodst ons als het ware door de stad Parijs, die we van al haar kanten te zien krijgen. Dit blijkt een stad te zijn waarin schoonheid, geluk en bon vivre in schril contrast staan met een hoop vuiligheid, ellende en armoede. Van scène tot scène zien we hoe Pierre de transformatie doormaakt van een op het oog verzorgd en gelukkig man, naar een ongelukkige clochard die enkel en alleen vuiligheid ziet.

Al met al is het een interessante, realistische, bijna documentaire-achtige film die, gebruikmakend van heel eenvoudige stijlmiddelen, een kijkje geeft in de minder mooie kant van een wereldstad als Parijs en bovendien op pijnlijke wijze duidelijk maakt hoe makkelijk het leven om kan slaan.

Ondanks het nare onderwerp blijft het echter een film die ook een hoop mooie momenten kent. ‘Le signe du lion’ is niet drukkend zwaar. Er valt zo nu en dan wel wat te lachen. Dit neemt echter niet weg dat het een film is die redelijk serieus genomen moet worden en die – mede dankzij het universele onderwerp – nog altijd tijdloos is.

Vincent Nijman