Le tentazioni del Dottor Antonio – Boccaccio ’70 (Le Tentazioni del Dottor Antonio) (1962)

Regie: Federico Fellini | 50 minuten | komedie, korte film | Acteurs: Anita Ekberg, Peppino de Filippo    

In ‘Le tentazioni del Dottor Antonio’ laat Fellini de steractrice uit zijn gelauwerde ‘La dolce vita’ letterlijk als uithangbord van zichzelf optreden. Het gaat hier om de Zweedse Anita Ekberg, die haar beroemdheid in ‘La dolce vita’ voor een groot deel te danken had aan haar seksuele aantrekkingskracht. Of, om met de woorden van een personage uit die film te spreken, haar grote “talenten”. Deze zijn in ‘Le tentazioni’, Fellini’s bijdrage aan het ‘Boccacio ‘70’-filmproject, het onderwerp van de film geworden en leiden tot grote frustratie bij de moraalridder uit de film, doctor Antonio.

Deze film is de meest bizarre en over-de-top film van alle ‘Boccaccio ’70’-filmpjes, met een huizenhoge Anita Ekberg die als een (vrouwelijke) King Kong tussen gebouwen doorwandelt met Antonio tussen haar borsten, en een scène waarin zelfs de zogenoemde vierde muur van de filmomgeving doorbroken wordt, om het publiek letterlijk bij het getoonde te kunnen betrekken. Erg amusant allemaal. De grootte van Ekberg wordt op simpele doch doeltreffende wijze gesuggereerd door, afwisselend, perspectiefshots, groot nagemaakte lichaamsdelen als benen en borsten, en miniatuursets waarin we Ekberg in levende lijve – en normaal formaat – zien rondlopen.

Doctor Antonio wordt neergezet als karikatuur, maar wordt desalniettemin met verve neergezet door Peppino de Filippo, die zijn verontwaardiging volkomen oprecht laat overkomen, ook al blijkt er iets diepers te schuilen achter de protestacties van de goede doctor. Lange tijd lijkt de doctor werkelijk aanstoot te nemen aan alles wat maar seksueel getint is, maar langzaam maar zeker blijkt dat het tegelijkertijd een obsessie is die misschien wel naar een onderdrukking van begeerte wijst. Ene tante Elmira speelt hierbij een belangrijke rol. Deze dubbelzinnigheid zien we ook terug bij de baas van de instantie die het aanstootgevende reclamebord zou kunnen verbieden. Tijdens zijn monoloog over de verschillende vormen van verleiding, heeft hij het over vrouwen die in hun uitnodigende gezichtsuitdrukking de “laagste vorm van dierlijkheid” laten zien. Hij zoekt de plaatjes hiervan en vraagt aan zijn collega waar deze gebleven zijn, die hem er vervolgens terloops aan herinnert dat de baas ze zelf mee naar huis heeft genomen.

Kortom, niemand lijkt zich druk te maken om half ontblootte dames in de media of culturele uitingen, tot grote ergernis van Antonio, die zelfs de kijker van de film aanspreekt op zijn voyeurisme. Hij smeekt ons om maar niet te kijken naar deze smerigheid en gooit kledingstukken over de camera wanneer Ekberg zich wil gaan uitkleden.

De film is hier en daar wat langdradig en het melkliedje dat bij het reclamebord hoort wordt wel erg veelvuldig herhaalt, maar hierbuiten is er niets aan te merken op dit uiterst amusante werkje van filmgrootheid Fellini. De film bevat niet bijzonder veel diepgang, maar wel een flinke dosis aan flair, inventiviteit, en humor.

Bart Rietvink