Leaning Into the Wind: Andy Goldsworthy (2017)

Recensie Leaning Into the Wind: Andy Goldsworthy CinemagazineRegie: Thomas Riedelsheimer | 93 minuten | documentaire | Met: Andy Goldsworthy, Holly Goldsworthy

Niet altijd weet een kunstenaar zijn werk zo dichtbij te brengen dat je het liefst meteen in regenjas en laarzen het bos in wilt struinen op zoek naar gele bladeren, reusachtige takken en omgevallen bomen. Filmmaker Thomas Riedelsheimer heeft met ‘Leaning into the Wind’ (2018) een heerlijk atmosferische film gemaakt over landschapskunstenaar Andy Goldsworthy. Goldsworthy’s werk bestaat uit materiaal dat in de omgeving te vinden is, en dat kan dus van alles zijn, zoals bijvoorbeeld rietstengels, regendruppels, of aarde. Soms zijn het solide monumentale werken, maar vaak zijn het ook vergankelijke creaties die maar heel even kunnen bestaan. Zoals wanneer Goldsworthy in de regen op de grond gaat liggen, en dat wanneer hij weer opstaat, er kortstondig een droge plek zichtbaar is in de vorm van zijn lichaam. De kwetsbare aanwezigheid, of beter gezegd de veronderstelde aanwezigheid van die lichamen zijn een terugkerend thema in zijn werk, vaak in de vorm van in steen uitgehouwen sarcofaagachtige alkoven.

Riedelsheimer en Goldsworthy kennen elkaar al langer van een eerdere samenwerking (’Rivers and Tides’, 2000) en misschien is ‘Leaning into the Wind’ daarom wel zo een ontspannen en tegelijk intiem portret geworden. Goldsworthy vertelt over hoe zijn leven ondertussen is veranderd en wat de invloed daarvan is geweest op zijn werk. Zijn leven heeft een andere wending genomen dan hij zich had voorgesteld. Dat afwijken van het geijkte pad heeft zijn werk een nieuwe richting op gestuurd. Waarom zou je over het trottoir lopen als je ook door de struiken kan? Zo klimt hij van knotwilg naar knotwilg, wurmt zich een weg door de bovengronds wortels van bomen, en creëert een pad in een muur van gigantische keien.

‘Leaning into the Wind’ is een weinig informatief maar audiovisueel sterk document van een scheppingsproces waarin Riedelsheimer de herrie van steenboren en elektrische zagen weet om te vormen tot een prachtige meditatieve belevenis.

Alberto Ciaccio

Waardering: 4

Bioscooprelease: 11 oktober 2018