Leaving Las Vegas (1995)
Regie: Mike Figgis | 111 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Nicolas Cage, Elisabeth Shue, Julian Sands, Richard Lewis, Steven Weber, Kim Adams, Emily Procter, Stuart Regen, Valeria Golino
“Drink ik omdat ik mislukt ben of ben ik mislukt omdat ik drink,” vraagt Ben Sanderson zich af. Het is niet meer belangrijk op het moment van uitspreken. Hij is te ver heen en verkeert reeds in het vagevuur.
Een luguber idee, door Mike Figgis en acteur Nicolas Cage uitstekend in beeld gebracht. ‘Leaving Las Vegas’ is het treffende relaas van de ondergang van een mens. Een mens om van te houden en toch ook weer niet. Ben is immers een egoïstische verslaafde, dat beseft prostituee Sera ook; met haar bestuderen we een man die geen eigen wil meer heeft.
Het hoertje en de dronkelap in love. Vele varianten en clichés zijn denkbaar, maar de martelgang van het sentimentalisme blijft ons bespaard. Ben is geen stille drinker en ook geen dakloze. Hij is everyman. De levenswil heeft zijn geest echter verlaten en daardoor is hij compleet gevoelloos geworden.
Wie daar nog wat mee aan wil moet ook zelf diep de afgrond ingekeken hebben. Sera weet wat verliezen is en waar ze aan begint en toch ligt de liefde voor het oprapen, met een man die vegeteert, die slechts nog een Alzheimer-achtig geluksgevoel kan uiten.
Het is Cage die deze figuur tot leven wekt, maar Elisabeth Shue levert een gelijkwaardige prestatie. Shue is in staat integriteit en puurheid te combineren met doorleefdheid. De twee zwepen elkaar op; zwermen als motjes rond elkaar in het kunstlicht; door de eindigheid van Bens leven ontstaat een liefde zonder voorwaarden.
Margreet Dolman zou er een natte droom van krijgen, maar waarin zit nu de menselijkheid van Ben Sanderson? Het antwoord is simpel: in de bovenstaande karakteromschrijving. Hij hoeft Sera de liefde niet te verklaren: het is goed zo. ‘Leaving Las Vegas’ is een nachtmerrie die echt wordt gemaakt; niet slechts een boze droom, want Ben Sanderson kan niet meer dromen.
Het rauwe realisme is de kracht van de film, wonderlijk goed uitgedragen door Cage en Shue, twee acteurs op leeftijd die aan het Hollywood-succes geroken hebben, maar er sadder and wiser van geworden zijn. De omgekeerde wereld van John O’Brien, die het boek ‘Leaving Las Vegas’ schreef, de rechten verkocht, daarna zelfmoord pleegde en de triomftocht van de film vanzelfsprekend niet meer meemaakte.
Had hij ook een Sera? Misschien. Zangeres Sheryl Crow zette in 1993 het nummer ‘Leaving Las Vegas’ op de plaat. De ik-figuur in de tekst is a dancer in the Lido Des Girls [] waiting for [her] ship to come in. Crow schreef het nummer met ene David Baerwald, een vriend van John OBrien. De laatste gaf Crow de schuld van zijn depressie en na zijn zelfmoord brak Baerwald met Crow. En toen moest de film nog gemaakt worden.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 4
Bioscooprelease: 14 maart 1996