Legend (1985)
Regie: Ridley Scott | 94 minuten | avontuur, romantiek, fantasie | Acteurs: Tom Cruise, Mia Sara, Tim Curry, David Bennent, Alice Playten, Billy Barty, Cork Hubbert, Peter O’Farrell, Kiran Shah, Annabelle Lanyon, Robert Picardo, Tina Martin, Ian Longmur, Mike Crane, Liz Gilbert, Eddie Powell, Mike Edmonds
Een bijna vergeten film uit het oeuvre van twee grote Hollywood-namen: Tom Cruise en sir Ridley Scott. Hoe is dat nu mogelijk, zou je je afvragen. Is het eenvoudigste antwoord in dit geval ook het beste: dat ‘Legend’ geen goede film is? Toen de film in roulatie ging in 1985, werd het algemeen gezien als een mislukking. Zo slecht is ‘Legend’ echter zeker niet. Maar niet slecht maakt het zeker nog geen goede film. Het is een prachtig vormgegeven sprookje, dat er ondanks alle heroïsche avonturen, de magische elementen en de buitenissige karakters, nooit echt in slaagt om het publiek voor zich te winnen. En wat is het publiek van de film eigenlijk? Bij een sprookje denk je vooral aan kinderen, maar daarvoor zijn de thema’s te duister, maar welke volwassene kan de alsmaar rijmende kobolden verdragen? Het is moeilijk om mee te leven met de twee belangrijkste personages, prinses Lily (Mia Sara) en de vrijbuiter Jack (Tom Cruise), waardoor het je niet zoveel kan schelen hoe het met ze afloopt en waardoor de film nooit echt van de grond komt.
Zowel Cruise als Sara verzuipen een beetje in het feeërieke decor van bloemenweiden, bomen, meertjes, waar ze vrolijk ronddartelen, totdat vrij snel er van alles mis gaat. Op dat moment weet je van Lily dat ze een prinses is en van Jack dat hij in het bos woont. Er wordt niet of nauwelijks een achtergrond geschetst, voordat ze hals over kop in het avontuur worden gestort. Het is het generieke verhaal van goed vs. kwaad, de onschuldige maagd waar de slechterik op aast en een queeste voor de held om de dame in nood te redden. Het magische voorwerp is ditmaal de hoorn van de laatste éénhoorns op aarde. Het verhaal daarmee is een samenraapseltje van allerlei fantasy-verhalen (zo zullen lezers van Tolkien nauwelijks verhulde referenties onmiddellijk herkennen) en bekende sprookjes, die in hun originele context wellicht beter tot hun recht kwamen. Zelfs Cruise’s beroemde grijns (hier heel wat puntiger) redt hem niet van een rol die hem geen mogelijkheden biedt om er zijn eigen draai aan te geven.
Er duiken af en toe nieuwe personages op, de één nog bizarder dan de andere, waaronder Hawthorn Gump (David Bennent – Oscar uit ‘Die Blechtrommel’), de duidelijk op Peter Pan’s Tinkerbell geïnspireerde Oona (Annabella Lanyon) en de irritante kabouter Brown Tom (Cork Hubbert). O ja, naast de op de zenuwen werkende rijmelarijen, worden er ook nog een paar liedjes gezongen, die geen van allen memorabel zijn. ‘Legend’ krijgt een hoognodige boost als de Lord of Darkness eindelijk ten tonele verschijnt. Acteur Tim Curry (tot dan vooral bekend van ‘The Rocky Horror Picture Show’ – later onder andere als Pennywise the Clown in ‘It’ (1990)) is bijna onherkenbaar achter lagen make-up, al wordt zijn diepe stem ten volle benut. Scott doet er onbetamelijk lang over om Darkness in al zijn rode kwaadaardige glorie te tonen – en dat terwijl Curry zonder twijfel het beste is aan de hele film. Getooid met enorme horens op zijn hoofd steelt hij elke scène waar hij in zit en zijn likkebaardende houding ten opzichte van Sara (die tijdens de opnamen grotendeels minderjarig was) is om van te huiveren.
Zoals wel vaker bij Scott zijn er van de film verschillende versies in omloop. De blu-ray heeft er twee: een prachtige HD versie van de Europese bioscoopversie en een langere “Director’s Cut”. Die laatste versie is helaas niet in een hoge resolutie te bewonderen: het gaat hier om een kopie, die pas in 2000 bij toeval werd ontdekt, maar desondanks een paar interessante toevoegingen heeft. Darkness is bijvoorbeeld eerder te zien en heeft ook veel meer interactie met Lily. Met ongeveer 25 minuten aan extra materiaal, is het zeker de moeite waard om de Director’s Cut ook te bekijken. Ook al is de beeldkwaliteit minder, de Director’s Cut voelt als een completere en daarmee ook betere film.
Hans Geurts
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 7 november 1985