Léolo (1992)

Regie: Jean-Claude Lauzon | 107 minuten | drama, komedie | Acteurs: Maxime Collin, Ginette Reno, Julien Guiomar, Pierre Bourgault, Giuditta Del Vecchio, Yves Montmarquette, Roland Blouin, Geneviève Samson

Leo Lauzon leeft met zijn gedegenereerde disfunctionele familie in een verpauperde buurt van Montreal. Om te ontsnappen aan de totale gekte om hem heen droomt hij een andere werkelijkheid. ‘Omdat ik droom, ben ik niet’, is het crédo van Leo. Leo noemt zichzelf Léolo Lozone die leeft in een zonovergoten dorpje aan de Siciliaanse kust.

De werkelijkheid is minder idyllisch. Zijn vader is een vraatzuchtige kogelronde arbeider die geobsedeerd is door de gebeurtenissen op de wc, terwijl zijn opa jonge meiden geld geeft als ze zijn teennagels afbijten. De tirannie van deze gestoorde mannen laat de hele familie in angst leven. Léolo’s zus Rita heeft zichzelf in de kelder opgesloten waar ze een mooie prinses is in het diepst van haar gedachten. Totdat ze wordt opgehaald en afgevoerd naar een gesticht. Zijn broer Fernand is geobsedeerd door bodybuilding en krachtvoer. Als hij in een straatgevecht huilend afdruipt tegenover een tenger straatvechtertje blijkt, dat zijn fysieke manie slechts zijn manier is om zijn angst te bestrijden.

Léolo bewaart zijn geheime gedachten in een dagboek, waaruit af en toe wordt voorgelezen door een voice-over. Zijn eenzaamheid ervaart hij als de meest pure levensvorm, slechts in eenzaamheid is hij wie hij is. Vanuit die kracht schrijft Léolo zeer aangrijpend poëtisch over zijn liefde voor zijn buurmeisje Bianca, die hij meeneemt naar zijn Siciliaans dorp.

De film kent zijn mooiste momenten waar de grens tussen droom en werkelijkheid vervaagt. Léolo duikt in een diepblauwe zee naar een scheepswrak dat een schatkist herbergt en snijdt en passant de lijn door van een visser die naast hem en zijn broer zijn hengel uitgeworpen heeft in iets wat nog het meest op een open riool lijkt. Met dit soort surrealistische beelden is de film doorwrocht. In de film zijn twee nummers van Tom Waits te horen, namelijk ‘Cold Cold Ground’ en ‘Temptation’. De ongepolijste melancholie van Waits past naadloos binnen de sfeer van de film.

‘Léolo’ werd in 1992 genomineerd voor de Gouden Palm op het festival te Cannes en won diverse prijzen op andere festivals. Regisseur Jean-Claude Lauzon heeft er weinig van kunnen genieten want hij overleed in 1993 na een vliegtuigongeluk. Hij heeft met ‘Léolo’ een inktzwarte komedie achtergelaten over de kracht en de troost van de verbeelding.

Jeroen Poldermans

Waardering: 4

Bioscooprelease: 19 mei 1993