Les affamés (2017)

Recensie Les affamés CinemagazineRegie: Robin Aubert | 96 minuten | drama, horror | Acteurs: Marc-André Grondin, Monia Chokri, Charlotte St-Martin, Micheline Lanctôt, Marie-Ginette Guay, Brigitte Poupart, Édouard Tremblay-Grenier, Luc Proulx, Didier Lucien, Robert Brouillette, Martin Héroux, Patrick Hivon

Het openingsshot van ‘Les affamés’ laat een mooi stemmig tafereel zien. Een kalend weiland. Een deken van mist. Een stoel balancerend op het randje van het zicht. Een kille geluidloosheid als chaperon. Meteen in het volgende shot wordt die stilte abrupt onderbroken door het geraas van een autorace. Een geluid zo hard, dat de toeschouwers van de race niet in de gaten hebben dat zombies het omliggende terrein betreden hebben. Aan de stilte lijkt voorgoed een einde gekomen.

Niets is echter minder waar. Het Canadese ‘Les affamés’ (de hongerigen) verstaat uitstekend dat een zombiefilm niet hoofdzakelijk over zombies gaat. De ondoden staan, geheel volgens de conventies van het genre, voor iets groters. De teloorgang van de maatschappij, het eindeloze individualisme van de hedendaagse mensheid of, zoals in ‘Les affameś’, tonen ze hoe mensen in deze haastige tijden geen ruimte meer voor reflectie, kwetsbaarheid en verdriet hebben. Anders gezegd, hoe de mens geen stilte meer in het leven toelaat.

De zombies nemen in ‘Les affamés’ langzaamaan de bewoonde wereld over. De overlevenden trekken zich terug in de bossen. Plekken van serene stilte en bezinning. Ver van de zonden uit het verleden. Hun gedachten bij wat ze achter hebben gelaten. Wat doet het met iemand als je je geliefden, verteerd door het zombievirus, moet neerknallen? Als je een omgekomen familielid moet begraven? Hoe ga je om met het verleden dat niet meer bestaat?

De zombies blijven intussen onverzadigbaar jagen. Stiltes worden afgewisseld met het oorverdovende gekrijs van de ondoden. Ook in de bossen is er geen ontkomen aan het bloedvergieten. De gelederen van de levenden nemen snel in aantal af. Hun vroegere ondeugden voor eeuwig ongezuiverd.

De special effects bij dat onvermijdelijke bloedvergieten komen tamelijk b-filmerig over, maar knap genoeg deert dat geenszins. Het draagt allemaal bij aan de speelse cinematografie van de film. Het kadergebruik zorgt er bijvoorbeeld voor dat de spanning tussen wat op beeld te zien en wat er offscreen plaatsvindt effectief wordt uitgebuit. Ook het licht-donkercontrast werkt spanningsverhogend, zeker omdat het de, levende, hoofdpersonages zijn die zich met grote regelmaat in dat schemergebied bevinden. Samen met het eerdere genoemde spel met geluid, resulteert dat in een verrassend gelaagde, oprechte en met liefde gemaakte film. Hoewel ‘Les affamés’ niet bijzonder origineel is, hoe kan het ook anders in een subgenre dat de horrormarkt zo heeft overspoeld het laatste decennium, maakt dat enthousiasme de film evenwel zeer de moeite waard.

Wouter Los

Waardering: 3.5