Les bien-aimés (2011)

Regie: Christophe Honoré | 135 minuten | drama, romantiek, musical | Acteurs: Chiara Mastroianni, Catherine Deneuve, Ludivine Sagnier, Louis Garrel, Milos Forman, Paul Schneider, Radivoje Bukvic, Michel Delpech, Omar Ben Sellem, Dustin Segura-Suarez, Guillaume Denaiffe, Clara Couste, Francine Beaur, Anaïs Chetoui, Amélie Flottat, Julia Marty, Jean-Charles Clichet, Bonnie Duvauchelle, Côme Rérat, Fabrice Uhel, Kate Moran

Verschillende regisseurs uit de Europese cinema hebben het afgelopen decennium de hand gelegd aan meer of minder groots opgezette films, die decennia bestrijken, politieke gebeurtenissen de revue laten passeren en de hoofdpersonages alle mogelijke geluk en misère laten verkennen. En dat alles binnen één film. De ene uitkomst is beter dan de andere, maar opvallend genoeg slagen ze er meestal in de kijker mee te krijgen. Zo ook Christophe Honoré, een regisseur van begin veertig, wiens werk in Nederland nog niet eerder in de bioscoop verscheen. Met het ontroerende ‘Les bien-aimés’ zet hij een stevige voet tussen de deur. Hoewel de film ruim twee uur duurt en zowel de Russische aanwezigheid in Tsjecho-Slowakije, aids, zelfmoord én de aanslagen van 11 september 2001 langskomen, voelt het vrijwel nergens teveel. Dit komt door de slimme opbouw van de film en de gevoelige liedjes die Honoré zijn personages laat zingen.

Een lichtvoetig en kleurrijk begin toont ons het Parijs van de jaren zestig, waar Ludivine Sagnier als de jonge Madeleine in een schoenenwinkel werkt. De frivole Madeleine laat zich verleiden als prostituee aan het werk te gaan, simpelweg omdat ze graag dure kleding en schoenen koopt. De tijd is er ook naar seks als iets vrijblijvends en vrolijks te zien. Zo ontmoet ze ook de charmante Jaromil,
een Praagse arts, die haar overhaalt met hem mee naar Tsjecho-Slowakije te gaan. Daar blijkt hij, terwijl de Russische tanks die op de achtergrond de stad binnenrijden, niet de liefhebbende vader en echtgenoot te zijn die Madeleine verwachtte.

Jaren later zien we Madeleine met dochter Vera, terug in Parijs, waar ze een ‘normaal’ leven hebben opgebouwd met de betrouwbare François, wanneer Jaromil langskomt om roet in het eten te gooien. Dit is het begin van een leven vol onbeantwoorde liefde, spijt en melancholie, zowel voor moeder als dochter. De twee lijken – zoals dat gaat – meer op elkaar dan ze in eerste instantie zouden willen
toegeven en het lukt dochter Vera (Chiara Mastroianni) niet aan het kopiëren van haar moeders misstappen te ontkomen. Vera’s vrijpostige gedrag is echter niet gesitueerd in de vrolijke zestiger jaren, maar in een grauw Londen van de jaren tachtig en negentig. Haar kleding is overwegend zwart in volstrekte tegenstelling tot haar moeders stijl. Wanneer Vera verliefd wordt op een homoseksuele Amerikaan, die bovendien HIV-positief te zijn, blijkt haar tijd een stuk minder zorgeloos dan die van haar moeder. En toch, de verleidelijke, vrijgevochten vrouw die tegelijkertijd sensueel en gevoelig is; even brutaal als naïef, dat kan eigenlijk alleen in de Franse cinema.

We kennen Ludivine Sagnier nog uit het mysterieuze ‘Swimming Pool’, waarin zij met haar onbestemde aantrekkingskracht de kijker verward achterliet. Zij heeft, net als andere Franse actrices van dit moment (zoals Mélanie Laurent uit ‘The Beginners’), een schoonheid over zich die de meeste Hollywoodactrices in de kou achterlaat. Catherine Deneuve bewijst dat zij als actrice van de generatie eerder, precies dat had (en nog steeds heeft).

De zelfdestructieve verliefdheid van Vera op de Amerikaanse Henderson, is voor de kijker moeilijk om in mee te gaan, maar toont wel aan hoe Vera, in navolging van haar moeder, zich aan iemand vastklampt die haar nooit helemaal zal liefhebben. Dat deze romance fataal eindigt, is dan ook onvermijdelijk.

De politiek-historische context heeft Honoré slechts lichtjes aangeraakt, het is hem niet te doen geweest een statement op dat vlak te maken. Wel geeft het de film het gewicht die ze verdient. De
musicalachtige liedjes die de scènes onderbreken dienen hetzelfde doel, en slaan vaak op de emoties van meerdere personages tegelijkertijd, waardoor veel gezegd. De regisseur heeft precies de juiste verhoudingen toegepast, waardoor de nadruk blijft liggen op de persoonlijke verhalen van de hoofdrollen en hij uiteindelijk een onconventioneel en op momenten treurig, maar niettemin
prachtig liefdesverhaal vertelt.

Ruby Sanders

Waardering: 4

Bioscooprelease: 15 december 2011
DVD-release: 28 februari 2012