Les fantômes d’Ismaël (2017)

Regie: Arnaud Desplechin | 110 minuten | drama, romantiek, thriller | Acteurs: Mathieu Amalric, Marion Cotillard, Charlotte Gainsbourg, Louis Garrel, Alba Rohrwacher, László Szabó, Hippolyte Girardot, Jacques Nolot, Catherine Mouchet

Bohemien Ismaël (Mathieu Amalric) rouwt twintig jaar na de vermissing van zijn vrouw Carlotta (Marion Cotillard) nog altijd om haar. Sinds twee jaar heeft hij Sylvia (Charlotte Gainsbourg), een zachtaardige astrofysica. Als het verleden Ismaël alsnog inhaalt, trekt hij zich terug in het ouderlijk huis om vroegere demonen onder ogen te komen. Frans feelgooddrama met een ervaren cast.

Een onbestemd plakboekgevoel krijgen we bij het begin van ‘Les fantômes d’Ismaël’. Een charismatische maar verlopen regisseur met een lieve, jonge vriendin. Een op het oog zinloze subplot over een jonge diplomaat (Philippe Garrel) met de naam Daedalus (er zijn meer verwijzingen naar het boek ‘Ulysses’ van James Joyce). En vervolgens een scène als in ‘Sous le sable’, waarin Carlotta (ook een fantoompersonage in ‘Vertigo’) aan Sylvia verschijnt.

Terug bij Ismaël doet Sylvia kond van het voorval, geen waanbeeld zoals blijkt. Fascinerend is het zeker, vanwege het fijne ensemble. Wij zouden graag spoileren, maar wat moet je dan nog met je verbeelding? Wij kunnen vast verklappen dat de driehoeksverhouding op het beeld bestaat, en het fantastische drietal kan er wat van. Amalric à l’improviste, Gainsbourg vol zachtaardig zelfvertrouwen en Cotillard intens als altijd.

Soit, we kunnen best vertellen dat Carlotta komt logeren bij het paar, en haar dood toentertijd in scène blijkt te hebben gezet. Ismaël explodeert en Sylvia blijft rustig, ondersteunend. De manische Amalric neemt dit proces in handen, maar dan wordt de feelgoodkaart gespeeld. Alsof het zo maar kan dat een lang verdwenen echtgenote bij jou en je vriend intrekt. Bewonderenswaardig dat je dan stand houdt, ook als actrice in je rol.

Steeds lijkt Sylvia zich af te vragen of ze niet met een geestverschijning van doen heeft, tenminste toch een psychiatrische patiënt. Carlotta blijft ímmers een spookachtige uitstraling houden. Als kijker blijf je ook op de hoede, want Desplechin kan je op het verkeerde been hebben gezet. Carlotta blijkt in de jaren voordien geestelijk gedwaald te hebben, maar waarom ze ooit is weggegaan bij Ismaël blijft onduidelijk.

Ismaël wordt gek, want de vrouw die aan hem verschijnt is niet meer dezelfde als in zijn herinnering. Interessant, en al halverwege de film zitten we in de afwikkeling. Die meandert – dwaalt zelfs, maar beklijft omdat de film feitelijk gaat om of we wel genoeg van iemand houden om de voorganger te vergeten. Of, nadat de geliefde in het niets is verdwenen, we nog wel van iemand anders kunnen houden.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 29 juni 2017
DVD-release: 11 oktober 2017