Les femmes du 6ème étage (2010)
Regie: Philippe Le Guay | 104 minuten | komedie | Acteurs: Fabrice Luchini, Sandrine Kiberlain, Natalia Verbeke, Carmen Maura, Lola Dueñas, Berta Ojea, Nuria Solé, Concha Galán, Marie-Armelle Deguy, Muriel Solvay, Audrey Fleurot, Annie Mercier, Michèle Gleizer, Camille Gigot, Jean-Charles Deval, Philippe Duquesne, Christine Vézinet, Jeupeu, Vincent Nemeth, Philippe du Janerand, Patrick Bonnel, Laurent Claret, Thierry Nenez
Het Franse ‘Les femmes du 6ème étage’ is een lichtvoetig romantisch drama over de lotgevallen van de bewoners van een klassiek appartementengebouw in het Parijs van de jaren zestig. Op de bovenste en slechtst onderhouden verdieping woont een groepje Spaanse vrouwen, die voor een mager loontje de huishoudens van hun rijke Franse bazen bestieren. De eigenaar van het gebouw is Jean-Louis Joubert (Fabrice Luchini), directeur van een beleggingsfirma, die er samen met zijn echtgenote Suzanne (Sandrine Kiberlain) woont. Het huwelijk is niet per se slecht, maar om nu te zeggen dat de vonken er na al die jaren nog van af springen… nee.
Nu Jean-Louis’ moeder overleden is, heeft de huishoudster, die al decennia voor het gezin zorgt, geen goed woord meer over voor Suzanne en al snel barst de bom: Germaine vertrekt. Zonder werkster loopt het behoorlijk in het honderd: de afwas stapelt zich op en binnen enkele dagen heeft Jean-Louis geen schoon overhemd meer in de kast. “Dan doe je toch een trui aan?” oppert de aartsluie Suzanne, die erover klaagt dat ze het zo druk heeft, maar ondertussen in haar hele gehuwde leventje geen vinger uit heeft gestoken om van het huis een thuis te maken of om de twee pedante, op een kostschool wonende, zoons, op te voeden. Wanneer haar al net zo oppervlakkige vriendinnen beweren dat het hebben van een Spaanse huishoudster ‘best wel kan’, nodigt Suzanne de pas in Parijs komen wonende Spaanse schone, Maria (Natalia Verbeke), uit voor een proefdag. Om een goede indruk te maken roept Maria de hulp in van haar tante Concepción (Carmen Maura) en de overige werksters, met als resultaat dat de Jouberts haar aannemen. Zeker wanneer Jean-Louis’ eitje precies drieëneenhalve minuut gekookt geserveerd wordt door Maria, zoals hij het graag wil.
Langzaam vormt er zich een vriendschap tussen Jean-Louis en de veel jongere Maria. De vijftiger begint zelfs verliefde gevoelens voor de pittige Maria te ontwikkelen; iets waar hij wel tegen probeert te vechten. Maria laat hem kennismaken met haar mede-etagebewoners en zo druppelen ook de moeilijkheden waarmee zij te kampen hebben het beschutte leventje van de vijftiger binnen. De wat saaie Fransman probeert met kleine gebaren hun leven wat te veraangenamen. Ondertussen blijkt Suzanne geen talent te hebben voor het oppikken van signalen. Zijn omgang met de vrouwelijke bewoners van de zesde verdieping gaat volledig langs haar heen; zijn afwezigheid interpreteert ze als vreemdgaan met een klant.
Wat ‘Les femmes du 6ème étage’ zo sterk maakt is het feit dat de vooroordelen bij beide partijen gelden. Niet alleen Jean-Louis’ ogen worden geopend (én die van zijn vrouw) wanneer hij de Spaanse dames beter leert kennen, ook de immigranten moeten hun mening bijstellen over Maria’s baas. Veel verder dan dat gaat het echter niet, ‘Les femmes du 6ème étage’ is dan ook niet gemaakt om de vinger op de zere plek te leggen en kritiek te leveren op de heersende klassenverschillen. Prettig is ook dat vrijwel alle personages sympathiek zijn, hooguit de twee tot op het bot verwende zoons Joubert halen je het bloed onder de nagels vandaan, maar die zijn een produkt van hun opvoeding. Zelfs aan Suzanne kun je niet echt een hekel krijgen.
Fabrice Luchini zet Jean-Louis perfect neer als een man van middelbare leeftijd die ineens het licht ziet en weet hoe het is om voor meer wakker te worden dan een perfect gekookt eitje. Zijn guitige gezicht en vriendelijke ogen veroveren met gemak het hart van de kijker. Dat Natalia Verbeke’s personage om hem gaat geven, is dan ook goed te begrijpen. De twee hebben een fantastische chemie samen.
Het scenario, dat door regisseur Philippe Le Guay samen met Jérôme Tonnerre geschreven is, is prima in balans en slaat nooit door naar teveel drama of teveel kolder. Serieus hoef je het allemaal niet te nemen, maar het is wel lekker wegdromen bij deze makkelijk te verteren feelgoodfilm.
Monica Meijer
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 23 juni 2011