Les pires (2022)

Recensie Les pires CinemagazineRegie: Lise Akoka, Romane Gueret | 99 minuten | drama | Acteurs: Mallory Wanecque, Timéo Mahaut, Johan Heldenbergh, Esther Archambault, Loïc Pech, Mélina Vanderplancke, Matthias Jacquin, Angélique Gernez, Dominique Frot, François Creton

‘Les pires’, de eerste langspeelfilm van het Franse regisseursduo Lise Akoka en Romane Gueret, is een onconventionele vertelling. De film vertelt het verhaal van een groep kinderen en adolescenten uit de Noord-Franse kustplaats Boulogne-sur-Mer, en hoe zij met de Vlaamse filmregisseur Gabriel (Johan Heldenbergh) een sociaal-realistische film over tienerzwangerschap proberen te maken. De jongeren in kwestie, Ryan, Lili, Jessy en Maylis, hebben alle vier de nodige gedragsproblemen. Terwijl sommigen van hen worstelen met onstabiele thuissituaties, zijn anderen overgelaten aan de genade van de straat. Veel mensen uit hun omgeving vragen zich af waarom specifiek deze vier jongeren voor de film zijn uitgekozen. Behoren zij tenslotte niet tot de ‘slechtste’ probleemgevallen uit Boulogne-sur-Mer?

Lise Akoka en Romane Gueret richten zich in ‘Les pires’ op de turbulenties die kunnen ontstaan wanneer je een cast volledig uit jongeren zonder acteerervaring laat bestaan. De betreffende kinderen en tieners zijn diep geschaad door het leven en horen in feite psychische hulp te krijgen. In plaats daarvan worden zij aan de wekenlange repetities van een veeleisende dramafilm onderworpen. Tijdens het begin van de opnames lijkt hun welzijn nog enigszins te worden gewaarborgd en wordt zelfs beweerd dat de film (getiteld: “To Piss Against the Northern Winds”) bedoeld is om kansarme jongeren zoals henzelf een plek in de schijnwerpers te gunnen. Naarmate de plot vordert wordt echter duidelijk hoe riskant zo’n creatief besluit nu eigenlijk is. De gevolgen zijn ronduit pijnlijk.

Aan de zijde van de vier jongeren staat filmregisseur Gabriel, overtuigend gespeeld door Johan Heldenbergh. Zijn karakter kan op twee verschillende manieren gelezen worden: enerzijds als de barmhartige Samaritaan die deze getroebleerde jongeren een helpende hand wil bieden en anderzijds als de manipulatieve organisator die er alles aan doet om deze vier voor zijn kar te spannen. Welke versie van Gabriel is de échte Gabriel? Dat is uiteindelijk aan de kijker zelf om te bepalen. Akoka en Gueret weigeren om een duidelijk licht op het karakter te schijnen, waardoor je constant met gemengde gevoelens over de Vlaamse cineast blijft zitten.

‘Les pires’ springt regelmatig heen en weer tussen de levenswijzen van de vier jongeren. De scènes waarin zij zich voorbereiden op hun filmrollen zijn opperbest – soms komisch, dan weer frustrerend – maar de film probeert ook om de jongeren in hun alledaagse leven te tonen. Dat er wordt getracht om de karakters nader uit te diepen is geen probleem, maar sommige sequenties voelen rommelig of slaan zelfs dood. De thematiek over het exploiteren van jongeren lijkt enigszins uit het oog te zijn verloren op deze momenten. Er worden net iets te veel zijlijntjes aangesneden die niet goed worden uitgewerkt. Dat is niet gelijk catastrofaal, maar weerhoudt de film er wel van om echt uitmuntend te zijn.

Als speelfilmdebuut is ‘Les pires’ zeer degelijk. De film bewandelt een troebel pad tussen fictie en non-fictie, en laat je afvragen of films, series en documentaires over probleemjongeren in werkelijkheid net zo koosjer zijn als ze vaak worden uitgedragen. De film zet aan tot het serieus beschouwen van dit onderwerp. In dat opzicht is ‘Les pires’ misschien geen makkelijke kijkervaring, maar wel een uitdagende.

Len Karstens

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: Tapis Rouge 2022
Bioscooprelease: 29 juni 2023 (Previously Unreleased)