Les pistolets en plastique (2024)
Regie: Jean-Christophe Meurisse | 95 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Laurent Stocker, Delphine Baril, Charlotte Laemmel, Gaëtan Peau, Anthony Paliotti, Juana Acosta, Nora Hamzawi, Jonathan Cohen, Vincent Dedienne, Aymeric Lompret, Philippe Rebbot, Romane Bohringer, Anne-Lise Heimburger, Fred Tousch, Lula Hugot, Hector Manuel, Yahia Kebaha
Komedie? Dat is niet het eerste waar je aan denkt bij de verfilming van een familiedrama. Eerdere verfilmingen van zo’n gebeurtenis (‘L’adversaire’, ‘À perdre la raison’) waren meestal van het zware soort, waarbij lachen zo ongeveer was uitgesloten. Niets van die gravitas bij de Franse komedie ‘Les pistolets en plastique’. Over een huisvader die zijn vrouw en dochters bruut vermoord en dan de benen neemt. Een opeenstapeling van misverstanden zorgt er vervolgens voor dat de jacht op de dader volledig in de soep loopt.
Niet alleen het genre is ongebruikelijk, ook de aangewezen speurders zijn onalledaags. Centraal staan twee vrouwelijke amateurdetectives die de omgeving van de dader uitpluizen naar eventuele sporen. Ook is er de niet al te bekwame Deense politie die een Franse man arresteert met een vreemde cowboy-outfit in zijn bagage. En dan hebben we nog een legendarische speurder die onder het mom van vakantie afreist naar Argentinië, met continue klagende echtgenote en kinderen op sleeptouw.
De humor van ‘Les pistolets en plastique’ zit hem niet in deze vreemde plot en deze vreemde personages. Wat we hier krijgen is een ongebruikelijke mengeling van postmoderne metahumor, absurdisme en typisch Franse malligheid. Dat postmoderne zit al in de openingsscène, waarin twee anatomen een dialoog à la Tarantino houden over crimeseries op Netflix. Het absurdisme zit bijvoorbeeld in de uitreiking van een soort Facebook Award aan onze twee amateurdetectives. En de malligheid zie je terug in het idioot en bijna surrealistisch Deens politiebureau met zijn sneeuwwitte interieur en experimenteel design.
Om een dergelijke komedie te laten werken, moet er een evenwicht zijn tussen de verschillende soorten humor. Dat evenwicht ontbreekt. Maar ook de kwaliteit van de humor houdt niet over. Te vaak is die van de melige soort, te vaak wordt een potentieel grappige monoloog te lang doorgevoerd, te vaak zijn verwijzingen naar bekende hedendaagse fenomenen (Netflix, YouTube, Madonna) niet leuk of relevant, hooguit vermoeiend.
Ander probleem is dat het moordverhaal net niet lekker is uitgewerkt en dat de humor soms botst met een enkele serieuze scène. Zo is er een flashback naar de moorden die alle lachen doet vergaan. Gelukkig zijn er wat geslaagde visuele grappen en blijf je toch wel benieuwd naar wat er met de moordenaar gaat gebeuren. Maar dan nog is dit geen beste film. Te rommelig, onsamenhangend, onevenwichtig en ongrappig.
Henny Wouters
Waardering: 2
Bioscooprelease: 8 augustus 2024