Les plus belles années d’une vie (2019)

Recensie Les plus belles années d'une vie CinemagazineRegie: Claude Lelouch | 90 minuten | drama | Acteurs: Jean-Louis Trintignant, Anouk Aimée, Souad Amidou, Antoine Sire, Marianne Denicourt, Monica Bellucci, Tess Lauvergne, Laurent Prudhomme, Jean-Yves Cressenville, Bernard Warnas, Benjamin Patou, Laurent Dassault, Vincent Vinel, Rémi Bergman, François Coupel

In een bejaardentehuis presenteert een activiteitenbegeleidster met enthousiasme een quiz voor de bewoners. “Jullie weten dit wel, jullie waren er immers allemaal bij!” De quiz gaat over de afgelopen vijftig jaar. Ergens achteraan de groep, in een rolstoel zit Jean-Louis Duroc. Haren ietwat verwilderd, ouderdomsvlekken en rimpels in zijn gezicht, zijn blik glijdt schichtig over de mensen voor hem, maar het is je niet duidelijk of hij wel meekrijgt wat er op dit moment gebeurt. Naast hem staat zijn zoon, die zich bezorgd naar hem toe buigt.

Een popperig Frans dorpsstraatje, met een nog schattiger winkeltje. Anne kletst er met haar kleindochter Tess, net voor haar dochter Françoise gehaast binnenkomt. En dan komt er nog een bezoeker. Het is Antoine, zoon van Jean-Louis, die naar eigen zeggen al een tijdje op zoek is naar Anne. Ze herkent hem niet, hoe kan het ook anders – het is dik vijftig jaar geleden dat ze hem zag en toen was hij nog een kind. Haar aandacht is onmiddellijk getrokken als hij de reden van zijn komst kenbaar maakt. Het gaat slecht met Jean-Louis. Zijn geheugen gaat hard achteruit. Wil ze hem niet bezoeken? Het is niet alleen zijn idee, ook op medische gronden is er de verwachting dat een weerzien met zijn oude geliefde een positief effect heeft.

‘Les plus belles années d’une vie’ is de tweede vervolgfilm over Anne Gauthier, scriptmeisje, en Jean-Louis Duroc, autocoureur, die elkaar in ‘Un homme et une femme’ (1966) (Oscar beste buitenlandse film) leerden kennen. In 1986 keerden de twee acteurs al terug voor een reünie, maar deze film doet alsof dat weerzien nooit heeft plaatsgevonden. De relatie liep in de jaren zestig klaarblijkelijk op de klippen omdat Anne “wilde dat zij voor mij de laatste vrouw zou worden”, aldus Jean-Louis. En “hij was niet alleen autocoureur, maar ook vrouwenjager’ (dat klinkt mooier in het Frans), zo verklaart Anne hun breuk.

Natuurlijk voldoet Anne aan het verzoek van Antoine en ze bezoekt haar vroegere vlam, die in de tuin van het verzorgingstehuis de dagen wegdroomt. Ze stelt zich niet voor, maar knoopt gemakkelijk een gesprek aan. Jean-Louis is soms warrig, soms helder, maar weet wel dat deze onbekende vrouw erg lijkt op de vrouw die hij ooit liefhad en die hij nooit is vergeten.

Deze gesprekken vormen het kloppend hart van de film, die verder bestaat uit veel (te veel) gerecycled materiaal uit ‘Un homme et une femme’, een groot gedeelte van ‘C’était un rendez-vous’ (1976) – een korte film waarin Lelouch op onverantwoorde wijze door Parijs racet – en enkele droomscènes van Jean-Louis – die haaks staan op het dromerige, melodramatische karakter van de rest van de film. De toon van de film is grappig en melancholisch tegelijk. “Wil je nog steeds niet met me naar bed?” vraagt de onverbeterlijke flirt Jean-Louis herhaaldelijk aan zijn verzorgster, die een zwak voor hem heeft. De nog altijd beeldschone Anouk Aimée lijkt vele jaren jonger dan haar in werkelijkheid slechts twee jaar oudere tegenspeler, maar wanneer hij plotseling lacht, licht het hele scherm op.

‘Les plus belles années d’une vie’ is een hoopvolle, lieve film, over ouder worden en de gebreken die daarbij horen, over terugblikken op het leven en het besef dat spijt hebben van een beslissing geen zin heeft. Het feit dat de vier belangrijkste acteurs alle vier meer dan vijf decennia na het succesvolle ‘Un homme et une femme’ nog in leven zijn én bereid om mee te werken aan dit project is natuurlijk uniek. Het maakt het ietwat dunne verhaal goed.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 juli 2020
DVD-release: 20 januari 2021