Les premiers les derniers (2016)
Regie: Bouli Lanners | 98 minuten | komedie, misdaad, romantiek | Acteurs: Albert Dupontel, Bouli Lanners, Suzanne Clément, Michael Lonsdale, David Murgia, Aurore Broutin, Philippe Rebbot, Serge Riaboukine, Lionel Abelanski, Virgile Bramly, Max von Sydow, Fabrice Adde, Pascale Wouters, Sybille Blouin, Loredana Flori, Tijmen Govearts, Salomé Dewaels
Bouli Lanners was al een bekende naam in de filmwereld, toen hij in 2011 het coming of age-drama ‘Les géants’ regisseerde. Met deze geweldige film over drie jongens die zich verveelden in de zonnige Ardennen overtrof de Waalse regisseur, acteur en scenarist alle verwachtingen. Dat maakt de verwachtingen voor de opvolger torenhoog.
Qua decor kan het verschil met opvolger ‘Les premiers les derniers’ niet groter zijn. In plaats van de zomerse glorie van de Ardennen, krijgen we de desolate vlakten en verpauperde industriegebieden van Wallonië en Noord-Frankrijk. Lege opslagplaatsen, uitgestorven wegen, verlaten stations, en dat alles onder grauwe herfstluchten.
In deze deprimerende (maar wonderschoon gefotografeerde) omgeving, speelt zich het verhaal af van twee zwervende jongeren, die per ongeluk iets hebben gestolen waar zij beter van af hadden kunnen blijven: de telefoon van een gangsterbaas. Om de telefoon op te sporen zet de gangster de oude premiejagers Cochise en Gilou in. Hun speurtocht leidt niet alleen naar de jongeren, maar ook naar een rivaliserende bende en naar de mysterieuze zwerver Jésus.
Wie nog mocht twijfelen: ‘Les premiers les derniers’ is een moderne western die zich afspeelt in hedendaags Wallonië. Met premiejagers, rondtrekkende vreemdelingen, ruige kroegen, bargevechten, eenzame vrouwen en zelfs een soort shoot out. De premiejagers vervullen hier de rol van oudgedienden die nog één keer hun kunstje willen doen, de zwerver Jésus zorgt voor het mysterie, de bendes brengen wat wildwest-anarchie.
‘Les premiers les derniers’ heeft veel om voor te juichen. Het script zit doortimmerd in elkaar, met sterke dialogen, spannende scènes, een paar existentiële oprispingen en nu en dan een verrassende wending. Het acteren varieert van goed tot ijzersterk (Albert Dupontel) en de film ziet er prachtig uit. En dan hebben we ook nog wat humor, zij het nooit van de dijenkletserige soort.
Het enige wat de film soms opbreekt is het continue lage tempo. De boeiende plot verdiende wat meer dynamiek. Omdat de spannende scènes even traag zijn als de beschouwende scènes, is de neiging groot om bij die beschouwende scènes even weg te zakken. Desondanks is dit een film waar een beetje arthouseliefhebber veel plezier aan gaat beleven. Niet zo goed als ‘Les géants’, maar nog altijd bovengemiddeld.
Henny Wouters
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 18 augustus 2016