Les seins de glace-Icy Breasts (1974)
Regie: Georges Lautner | 105 minuten | drama, thriller | Acteurs: Alain Delon, Mireille Darc, Claude Brasseur, Fiore Altoviti, Emilio Messina, André Falcon, Michel Peyrelon, Philippe Castelli, Jean-Pierre Lorrain, Jean Luisi, Mario Darsac, Nicoletta Machiavelli
Alain Delon is misschien wel de ultieme onderkoelde filmheld. Of hij nu aan de goede kant van de wet staat of niet, degene die tegenover hem staat krijgt steevast ijskoude blikken toegeworpen. Delon is altijd immoreel en meedogenloos. Overigens kun je zijn personages niet echt in een bepaald hokje stoppen, ze bivakkeren in het grote grijze middengebied tussen goed en kwaad. Delon domineerde in de jaren zestig en zeventig het Franse gangstergenre. In 1960 werd de toen 25-jarige Fransman een ster dankzij Luchino Visconti’s ‘Rocco e sui fratelli’. Hij maakte aanvankelijk vooral arthousefilms onder regie van grootheden als Jean-Luc Godard, Jean-Pierre Melville en Michelangelo Antonioni, maar buiten Frankrijk verwierf hij vooral bekendheid met zijn gangsterflicks en romantische drama’s. Films met een sterk Amerikaans karakter, die toch in Europa gemaakt zijn. Een mooi voorbeeld is de thriller ‘Les seins de glace’ (1974) van regisseur Georges Lautner.
Scenarioschrijver François Rollin (Claude Brasseur) worstelt met een lastige tv-opdracht als hij op het strand bij zijn huis in Nice een jonge vrouw ontmoet die opvallend veel op zijn fictieve heldin lijkt. Hij maakt deze mysterieuze Peggy Lister (Mireille Darc) het hof. Naarmate hij zich meer met haar inlaat, merkt hij dat ze gemanipuleerd wordt door geheimzinnige mensen in haar omgeving. Vooral haar advocaat Marc Rilson (Alain Delon) heeft haar in zijn greep. Wanneer François van Marc uitleg vraagt, vertelt die hem dat hij Peggy vrij gekregen heeft toen ze terecht stond voor de moord op haar toenmalige echtgenoot. Ook beweert hij dat ze sindsdien angstig is voor mannen die te dichtbij haar komen. En een kat in het nauw maakt rare sprongen. François heeft zo zijn twijfels over deze verklaring. Hoe kan deze hoogblonde, engelachtige verschijning nou een moordenaar zijn? Wanneer er twee moorden worden gepleegd, begint hij toch te twijfelen. Zeker als hij zelf verdacht wordt!
‘Les seins de glace’ werd internationaal uitgebracht onder de naam ‘Icy Breasts’, een titel die doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een erotische thriller in de stijl van ‘Basic Instinct’ (1992). Niets is echter minder waar. Georges Lautner (‘Le Guignolo’, 1980) – van huis uit regisseur van komedies, die echter zo nu en dan met iets compleet anders op de proppen kwam- heeft een mysterie afgeleverd in Amerikaanse stijl, met een Frans sausje. Als basis diende de roman ‘Someone is Bleeding’ van Richard Matheson, die door Lautner zelf tot scenario werd verwerkt. De grootste kracht van het verhaal is dat lang onduidelijk blijft wie de slechteriken zijn – de enige figuur die van begn tot eind absoluut geen blaam treft is François, sympathiek geportretteerd door Claude Brasseur. In feite is François het enige warme personage in deze film. Alle anderen zijn ijselijk kil, afstandelijk en moeilijk te doorgronden. Met hen valt dan ook niet of nauwelijks mee te leven. Cinematografie en muziek zijn op die sfeer afgestemd. Vooral Philippe Sardes melancholische soundtrack is een welkome aanvulling.
Het grootste probleem van ‘Les seins de glace’ is Mireille Darc. Aangezien ze al vaker films met Lautner had gemaakt, de partner van Delon was en qua uiterlijk aan de beschrijvingen voldeed, was het logisch dat men bij haar uitkwam voor de rol van de frigide Peggy. Maar haar beperkingen als actrice komen wel erg pijnlijk naar voren in deze dragende rol, die totaal niet voor haar geschikt is. Verder dan lege blikken en af en toe een flauw gilletje komt ze niet. Delon, die pas na ruim twintig minuten voor het eerst in beeld verschijnt, lijkt als de schimmige advocaat op de automatische piloot te spelen en houdt zich wijselijk maar bedreigend op de achtergrond. Datzelfde geldt voor zijn zwijgzame, imposante bodyguard, gespeeld door Emilio Messina. Het zijn echter allemaal oppervlakkige, eendimensionale figuren. De door de eerder genoemde Brasseur gespeelde François is de enige die voor het publiek enigszins herkenbaar is. Nicoletta Machiavelli heeft een kleine rol als de vrouw van Rilson maar weet zich in haar korte periode op het scherm wel te profileren. Dankzij haar acteerwerk wordt haar personage eigenlijk vele malen interessanter dan Peggy. Jammer dus dat we zo weinig van haar te zien krijgen.
Hoewel het acteerwerk matig is, weet ‘Les seins de glace’ toch de volle 105 minuten te boeien. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat het mysterie rond Peggy ondanks al zijn gebreken heel behoorlijk is uitgewerkt. Dat je eigenlijk niet begrijpt waar al dat gedoe rond Peggy goed voor is, besef je pas nadat de film is afgelopen en je het tenenkrommende – want zwaar melodramatische – slotakkoord hebt aanschouwt. ‘Les seins de glace’ is zeker niet de beste film uit de carrière van Alain Delon en ook niet de beste film die Georges Lautner ooit maakte. Desondanks is dit een onderhoudende thriller en het zal je geen enkele moeite kosten om hem uit te zitten.
Patricia Smagge