Lethal Weapon 4 (1998)

Regie: Richard Donner | 127 minuten | actie, thriller, komedie, misdaad | Acteurs: Mel Gibson, Danny Glover, Joe Pesci, Rene Russo, Chris Rock, Jet Li, Steve Kahan, Kim Chan,  Darlene Love, Traci Wolfe, Eddy Ko, Jack Kehler, Calvin Jung, Damon Hines, Ebonie Smith, Mary Ellen Trainor     

“The gang’s all here” is de slogan van ‘Lethal Weapon 4’ en dat is het sterkste punt van één van de leukste en beste “buddy movie” series. Het is nog steeds overduidelijk dat de cast bijzonder op elkaar is ingespeeld en met veel plezier met elkaar voor de camera staat. Jammer genoeg is er met deel 3 wel een beetje de klad ingekomen en die trend weet ook deel 4 niet te keren. Het blijft amusant om naar de verrichtingen van Riggs (Mel Gibson) en Murtaugh (Danny Glover) te kijken, maar de sleetsheid is er wel ingekropen.

Gibson is na deel 2 ook steeds meer op Murtaugh gaan lijken en gelukkig voor hem is hij geen suïcidale maniak meer, maar de onvoorspelbaarheid van Riggs was juist één van de pluspunten van de eerste delen. De licht sadistische grollen die hij hier uithaalt, zijn zeker goed genoeg voor een glimlach, maar het echte venijn is uit zijn personage en dat merk je. Glover op zijn beurt blijft het onverstoorbare centrale element uit de serie. Hoewel Gibson de grootste ster is en de meeste aandacht krijgt, is Murtaugh en zijn gezin de spil waar de ‘Lethal Weapon’-reeks om draait. Extra leuk is het daarom dat alle leden van zijn gezin, zijn vrouw (zangeres Darlene Love), de dochters Rianne (Traci Wolfe) en Carrie (Ebonie Smith) en zijn zoon Nick (Damon Hines) telkens weer terugkomen en door dezelfde acteurs gespeeld worden.

Joe Pesci is weer amusant als Leo Getz, de kleine driftkikker die door het politieduo vanaf deel 2 op sleeptouw wordt genomen. Hij mag af en toe lekker te keer gaan, maar er is een nieuwkomer in dit deel, die eigenlijk meer of meer dezelfde functie als Leo heeft. Als “comic relief” en als verbaal scheldkanon. Chris Rock speelt namelijk de rol van collega-rechercheur Lee Butters en aan hem is een pittig gesprek wel toevertrouwd. Bij uitstek de scène waarin hij Leo even mag affakkelen, is erg leuk om naar te kijken. Wie ook terugkeert is Rene Russo als Riggs’ vriendin Lorna. Haar rol is een stuk kleiner dan in deel 3 en ze is zoals gezegd ook zwanger in de film.

Het grootste gevaar komt van Jet Li. Hij speelt Wah Sing Ku, een leider van een Chinese Triade en hij laat zien wat hij in huis heeft. Zijn martial arts zijn ronduit indrukwekkend te noemen. Er zijn bewegingen die haast niet te volgen zijn en wat dat betreft is hij meer dan opgewassen tegen de ouder wordende Riggs en Murtaugh. Het is jammer dat zijn gebrekkige Engels hem niet toelaat om meer dan een vechtmachine neer te zetten, zo blijft hij hangen in een wat sterotiepe filmschurk, die ondermaats is voor een film als deze.

Wie overigens probeert de plot van de film te volgen, maar er niet uitkomt: geen probleem. Op driekwart van de film wordt er even een momentje ingelast om alles op een rijtje te zetten. Meestal geen sterk punt voor een film als dat nodig is en dan te bedenken dat het verhaal eigenlijk helemaal niet zoveel om het lijf heeft. Het is bepaald geen ingenieus plot als in ‘Memento’ of ‘The Usual Suspects’. Regisseur Donner mag het zich aanrekenen dat hij, na de drie voorgaande delen al verfilmd te hebben, zo slordig te werk gaat. De film heeft, ondanks het vlotte en vertrouwde spel, een routineus karakter gekregen.

Ondanks alles wat er op het spel staat, is het wel duidelijk dat Riggs en Murtaugh nooit echt in gevaar zijn. Natuurlijk doen ze roekeloze dingen, met een fantastische stunt op de snelweg als hoogtepunt, maar het voelt allemaal niet alsof het menens is. Wie de ontvoering van Murtaugh’s dochter Rianne (Traci Wolfe) uit deel één, het bom-toilet en de schietpartij op de boot in deel 2 op het netvlies heeft, heeft gaandeweg het gevoel dat alle obstakels, problemen en gevaarlijke situaties slechts schijn zijn. Een vinkje op de lijst van dingen-die-moeten-gebeuren en dan weer verder naar de volgende grap of volgende stunt. Het is de kwaliteit van de actie (dat moet je Donner dan wel weer nageven) en de vertrouwdheid met de karakters die dit deel de moeite waard maken.

Een film uit de ‘Lethal Weapon’-reeks is nog altijd beter dan 95% van de andere films die in dit genre gemaakt worden, maar het is wel duidelijk dat het met vier delen wel mooi geweest is zo.

Hans Geurts

Waardering: 3

Bioscooprelease: 6 augustus 1998