Let’s Get Lost (1988)

Regie: Bruce Weber | 120 minuten | documentaire, muziek, biografie | Met: Chet Baker, Carol Baker, Vera Baker, Paul Baker, Dean Baker, Missy Baker, Dick Bock, William Claxton, Flea, Hersh Hamel, Chris Isaak, Lisa Marie, Andy Minsker, Jack Sheldon, Lawrence Trimble, Joyce Night Tucker, Cherry Vanilla, Diane Vavra, Ruth Young, Brigitte Bergner, Joanna Bree, Robbi Chong, Scott Coffey, Tony Coleman, Marco De Conciliis, David M. Donald, Kevin Drinkwater, Sohela Farokhi, Catherine Fontenot, Chris Frohoff, Isabelle Gamain, Tim Geary, Jennifer Gimenez, Ron Grace, Rodney Harvey, Chris Ketner, Louie Leonardo, Mitchell Lichtenstein, Olga Liriano, Carey Lowell, Bonnie Maller, Doug Martin, Rosetta Millington, Viggo Mortensen, Ica Mueller, Amy Orsatti, Noon Orsatti, Chris Pederson, Hugh Pritchard, Ted Robinson, Russ Short, Tim Thornton, Tony Ward, Christopher Young

Het briljante van deze – in 4K gerestaureerde – documentaire is dat je geen jazz- of Chet Baker-fan hoeft te zijn om van ‘Let’s Get Lost’ te genieten.

Modefotograaf en filmmaker Bruce Weber (1946, regisseur van ‘Chop Suey’ uit 2001) biedt een aangrijpend portret van het leven en de nalatenschap van Chesney Henry ‘Chet’ Baker, een ongeëvenaarde trompetlegende en stijlicoon in de wereld van de “cool jazz”. Deze zwartwit documentaire presenteert een genuanceerd onderzoek naar Bakers gevechten, onder andere met heroïne en cocaïne. Wellicht daardoor ontvouwt zich in de nacht van 12 op 13 mei 1988 een tragisch fataal ongeval waarbij hij op de tweede verdieping van zijn hotelkamer aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam uit het raam viel. Chet speelde zijn laatste concert twee weken vóór zijn dood voor Duits publiek in Hannover. ‘Let’s Get Lost’ werd slechts vier maanden na Bakers overlijden uitgebracht.

De documentaire heeft een stijl die meer weg heeft van een dromerige ‘cinema noir’ dan van een conventionele jazzdocumentaire. Het volgt de 58-jarige uitgemergelde en lome Baker via de stranden van Santa Monica naar opnamestudio’s in LA en Zuid-Frankrijk. Deze indringende scènes worden afgewisseld met beelden en video’s van een jonge, vitale Chet, die dan nog beschouwd werd als een samensmelting van James Dean, Frank Sinatra en jazz componist en muzikant Leon ‘Bix’ Beiderbecke. Webers portret is zowel inzichtelijk als onpartijdig, hij legt de ondoorgrondelijke kwaliteiten van de trompettist vast en erkent tegelijkertijd de gebreken die hebben bijgedragen aan zijn ondergang. De documentaire plaatst Bakers uitzonderlijke muzikale talent naast de verhalen van zijn dierbaren, die vertellen over zijn worstelingen met relationele afwezigheid, het opnieuw leren spelen nadat zijn tanden uit zijn mond waren geslagen en zijn slopende verslaving.

Chet Baker wordt nog altijd beschouwd als één van de pioniers in de melodieuze West Coast jazz, die de gevestigde orde uitdaagde terwijl hij over het hoofd werd gezien door grote namen in de meer “bluesy” East Coast jazzscene (hard-bob). Als hij niet bezig was met zijn tandheelkundige, drugs- of juridische problemen, kon hij altijd en overal trompet spelen of zijn zachte melodieën zingen. Het is een veelzeggend bewijs van zijn ongekende talent dat de kwaliteit van zijn optredens in de periode die in de biografie wordt getoond (1987-1988) niet veel verschilt van die van zijn hoogtepunt in de jaren 50 en 60. In 1955 stond Chet met zijn band in het Amsterdamse Concertgebouw. Saillant detail: vrijwel alle muzikanten van zijn ensemble zijn verslaafd en zijn pianist overlijdt in onze hoofdstad aan een overdosis.

‘Let’s Get Lost’ gaat niet in op Bakers dood aan de kop van de Zeedijk, maar laat ons zien dat hij zoveel meer was dan een trompet spelende James Dean of een charismatische, rebelse jazzzanger. Hij was een man met diepgewortelde manco’s, met littekens – fysiek en mentaal – en ingevallen wangen, maar we zien ook dat hij onder het oppervlak een sympathieke en zachtaardige ziel was. Chets persoonlijkheid en muzikale genialiteit zijn twee heel verschillende dingen. Dit maakt deze karakterschets van Baker nog hartverscheurender. Het is zo treurig dat iemand die zo stil was, zo meeslepend kon zijn in zijn muziek. En het is even zo verrassend dat iemand die zo’n rauw en onvergeeflijk leven leidde, zo warm en zacht kon spelen en zo klein kon zingen.

Lisette van der Meij

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 17 oktober 2024