Life Itself (2018)

Recensie Life Itself CinemagazineRegie: Dan Fogelman | 118 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Oscar Isaac, Olivia Wilde, Annette Bening, Mandy Patinkin, Jean Smart, Olivia Cooke, Sergio Peris-Mencheta, Antonio Banderas, Laia Costa, Àlex Monner, Isabel Durant, Lorenza Izzo, Samuel L. Jackson, Jake Robinson, Adrian Marrero, Kya Kruse, Charlie Thurston, Gabby Bryan, Jordana Rose, Caitlin Carmichael, Bryant Carroll

Samuel L. Jackson in een cameo? Annette Bening die op grove wijze door een bus wordt aangereden? Een omgekeerde vertelstructuur? Het paar Oscar Isaac/Olivia Wilde in een soort Pulp Fiction? De bizarre gebeurtenissen in de aanvang van ‘Life Itself’ zaaien verwarring. Irritatie ook, en veel meer dan onbegrip levert het niet op. Dan Fogelman (‘Danny Collins’) begint dit goed gecaste, ‘hartverwarmende drama’ met een soort referentiepunten zonder structuur. Die komt er wel, wanneer de zwaar bebaarde Will (Isaac) het verlies van de liefde van zijn leven Abby (Wilde) bespreekt met een psychiater (Bening), die op haar beurt in het begin van de film het loodje legde.

Later wordt dit opgeklaard. Eenvoudiger wordt het echter niet: patiënt Will gaat het hebben over Abby’s kinderjaren, waardoor de hutspot nog wat meer wordt geprakt. Patiënt en psychiater lopen vervolgens letterlijk in de flashbacks rond, dat is wel leuk voor de kijker denkt Fogelman. Al snel hoppen we weer terug naar het heden, of wat daarvoor moet doorgaan. Het liefdesverhaal van Will en Abby, die zegt dat ‘het leven zelf de enige betrouwbare verteller is, maar in zichzelf onbetrouwbaar’. Nu heeft ondergetekende wel eens een achterflap van een boek gelezen en inmiddels een gezegende leeftijd bereikt, maar dit gaat boven zijn pet.

De goede cast gaat overacteren, al doen Wilde en Laia Costa (‘Victoria’) hun best. Isaac (‘Inside Llewyn Davis’) gelooft niet in deze film, die hij al na veertig minuten moet verlaten om ruimte te maken voor meer flashbacks – nu Chapter 2 genoemd. Sorry voor de spoiler hoor, maar een voor de kijker totaal onverwachte zelfmoordpoging, met Bob Dylans ‘To make you feel my love’ als achtergrondmuziek, dat is teveel voor iemand die met James Last is opgegroeid. We krijgen het nummer trouwens nog in drie versies te horen, waaronder een punkversie. Dan gaat Antonio Banderas Spaans praten en zijn we in een soort ‘Babel’ beland. Het is teveel. Catastrophe needs no invitation.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 2

Bioscooprelease: 25 oktober 2018
DVD-release: 1 maart 2019