Lifelong – Hayatboyu (2013)

Regie: Asli Özge | 102 minuten | drama | Acteurs: Defne Halman, Hakan Çimenser, Gizem Akman, Onur Dikmen, Süreyya Güzel, Haktan Pak, Sinem Öcalir, Canan Öztürk, Sibel Günsur, Leyla Okan, Ayşe Köroglu, Faruk Görünüs, Berna Koraltürk, Orhan Bozkaya, Volkan Sahin, Teoman Yanmaz, Ayşe Selen

In haar debuutfilm ‘Men on the Bridge’ liet Asli Özge de kijker in drie separate verhalen kennismaken met verschillende inwoners van Istanbul. Wat die mensen met elkaar gemeen hadden was niet alleen hun link met de brug die het Europese deel van Istanbul verenigt met het Aziatische deel, maar ook hun eindeloze – en misschien wel hopeloze – zoektocht naar geluk. In opvolger ‘Lifelong’ (‘Hayatboyu’) gunt de filmmaakster ons opnieuw een intiem kijkje in het leven van een stel Istanbullers (al hadden het net zo goed personages in een willekeurig ander Westers land kunnen zijn), maar in tegenstelling tot de geportretteerden in ‘Men on the Bridge’ ontbreekt het Ela (kunstenares) en Can (architect) niet aan financiële zekerheid. Wel missen zij ook voldoening in het leven.

We zien het echtpaar van middelbare leeftijd voor het eerst als ze de liefde bedrijven in wat het best als een routineklus bestempeld kan worden. De volgende ochtend kijkt Ela haar man door het raam na als hij naar zijn werk gaat. Er is sinds die eerste scène geen woord tussen hen gewisseld. Het is vooral Ella’s perspectief dat in ‘Lifelong’ gevolgd wordt. Het zijn haar alledaagse bezigheden: gesprekken met collega’s over een aanstaande expositie, gechitchat met vrienden en het ontvangen van een monteur in huis die een extra telefoonlijn installeert. Dan blijkt er daadwerkelijk iets mis met het huwelijk: Ela luistert een, naar zijn zeggen zakelijk, telefoongesprek van haar man af en hoewel de kijker niet hoort wat zij hoort, is haar reactie voldoende om conclusies te trekken. Het feit dat het stel vanaf dat moment niet meer samen slaapt, is eveneens een veeg teken.

Het huis van Ela en Can is van het kaliber waar Cemile uit ‘Men on the Bridge’ waarschijnlijk over droomde. Modern, strak en voorzien van alle denkbare functionaliteiten. Het huis, bestaande uit meerdere woonlagen, speelt een belangrijke rol in de film; wanneer we een van de twee echtelieden zien, is de ander vaak op een andere verdieping, en zo blijft er letterlijk veel verborgen in dit zich bedachtzame drama. Hoewel de verliefdheid tussen Cela en Can al lang bekoeld is, zijn gevoelens van respect, zorgzaamheid en erkenning voor elkaars professionele talenten nog wel aanwezig. Na een aardbeving, waar het echtpaar zelf doorheen sliep – in aparte kamers – is iets van die oude tederheid terug te zien en vlamt er zelfs iets van passie op. Toch blijft er veel onuitgesproken. Cela confronteert haar man nauwelijks – hooguit in bedekte termen – met zijn bedrog en wanneer zij een wens uitspreekt die onherroepelijk een drastische wijziging met zich meebrengt – lijkt het na een korte indringende blik van Can alsof hij haar niet gehoord heeft.

De beeldvoering is om door een ringetje te halen. Net als in ‘Men on the Bridge’ bewijst Özge over een sterke visuele stijl te beschikken. Ze plaatst haar personages in esthetische kaders en met de prachtige close-ups, vooral die van hoofdrolspeelster Defne Halman, trekt ze de kijker Ela’s emotionele belevingswereld in. Erg fijn is de keuze van de beroepen van haar protagonisten. Door Ela’s kunstwerken krijgen we bijvoorbeeld een beter beeld van haar gevoelens (met als kers op de taart de mistinstallatie aan het eind). Op het narratieve vlak blijft ‘Lifelong’ bij Özges eerdere film achter. Het verhaal – dat op zichzelf al niet heel uitzonderlijk is – is net ietsje te lang uitgerekt om spannend te blijven. Het indrukwekkend subtiele spel van Halman en Çimenser maakt echter dat de kijker geïnteresseerd blijft.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 februari 2015