Light as Feathers (2018)

Regie: Rosanne Pel | 86 minuten | drama | Acteurs: Erik Walny, Ewa Makula, Klaudia Przybylska

Pubers, wat moet je ermee? Het is een vraag die vanzelf bij je opkomt na het zien van kitchensink-drama ‘Light as Feathers’. Hoewel het om een Nederlandse arthousefilm gaat met een Engelse titel, speelt het drama zich volledig af in Polen. We volgen de jonge Erik, die samen met zijn moeder en oma in een in een dorpje woont op het Poolse platteland. Erik klust wat bij op een ganzenboerderij en wanneer hij niet werkt zit hij te rotzooien met zijn nog veel jongere buurmeisje Klaudia.

Hoewel thematisch verschillend, doet ‘Light as Feathers’ denken aan het intrigerende Nederlandse docudrama ‘Bodkin Ras’ uit 2016. Ook ‘Light as Feathers’ oogt als een documentaire, waarbij de personages zich soms tot de camera richten om een krakend liedje te zingen of een gedicht op te zeggen. Qua sfeer bevindt deze film zich in de buurt van het ultrarealisme van de Noord-Franse en Waalse cinema. Met hetzelfde moedeloos makende defaitisme, dezelfde rauwe omgangsvormen, dezelfde grauwe luchten.

Thematisch zitten we met ‘Light as Feathers’ in de hoek van fysiek en psychologisch misbruik. Erik wordt emotioneel misbruikt door zijn iets te jeugdige moeder. Op zijn beurt misbruikt Erik zijn buurmeisje, met alle gevolgen van dien. Oma laat zich vooral kennen als kattenmepper, waarbij de arme beesten soms als sjoelstenen over de vloer schuiven. Eriks parttime stiefvader is meestal in geen velden of wegen te bekennen, wat uiteindelijk ook een vorm van misbruik is.

Met ‘Light as Feathers’ levert regisseuse/scenariste Rosanne Pel een behoorlijk langspeeldebuut af. Ze heeft weinig nodig om een complexe gezinsdynamiek voor te schotelen en ze maakt dankbaar gebruik van de tegelijk ruige en sfeerrijke beelden van het Poolse platteland. Ze begrijp hoe pubers in elkaar steken, met alle mooie en lelijke kantjes. Toch mist de film de scherpte en de originaliteit die ‘Bodkin Ras’ wel had. ‘Light as Feathers’ is te gelijkmoedig om de kijker hard te raken en steeds heb je het idee dat je dit alles al eerder hebt gezien.

Ondanks die gebreken zal dit drama de gemiddelde arthouseliefhebber best smaken. Met zijn fraaie fotografie, overtuigend naturalistische vertelling en geestige intermezzo’s vliegen de 85 minuten voorbij. Waarna we nog wel met die vraag blijven zitten waarmee deze recensie begon.

Henny Wouters

Waardering: 3

Bioscooprelease: 4 oktober 2018