Light Years (2015)

Regie: Esther Campbell | 86 minuten | drama | Acteurs: Sophie Burton, James Stuckey, Mike Wright, Muhammet Uzuner, Zamira Fuller, Graeme Hogg, Mickey Morris, Beth Orton, Ewan Cooke, Fouad Cilmi, Suzanne Pickering-McCulloch, Karen Harvey-Thorne, Libby Anne-Thorne, Bella Harvey, Che Harvey, Trevor Smith, Judith Puckmyr

In ‘Light Years’ maken we kennis met de acht jaar oude Rose. Zij wil vandaag – de gebeurtenissen vinden plaats gedurende één dag – niets liever dan haar zieke moeder, die in een hospice verpleegd wordt, bezoeken, maar niemand van het gezin heeft tijd of zin om haar te vergezellen. Haar vader heeft het beloofd, maar verdwijnt in het niets, zonder iets te zeggen. Haar oudere broer Ewan is drukker met zijn eigen (ingebeelde) ziektesymptomen en het oudste kind, zus Ramona, wacht op een jongen die maar niet lijkt te komen en bij thuiskomst – ze heeft klaarblijkelijk de hele nacht buiten gebivakkeerd – negeert ze haar broer en zus zo goed als volledig.

Rose is echter niet voor een gat te vangen en knijpt er in haar eentje tussenuit. Het ritje met de bus lukt niet, maar ze holt er gewoon achteraan, zodat ze door de bushaltes in ieder geval weet welke kant ze op moet. Ondertussen leren we Ramona, Ewan, vader Dee (Muhammet Uzuner uit ‘Once Upon a Time in Anatolia) én moeder Moira (singer-songwriter Beth Orton) ook iets beter kennen, met de nadruk op iets, want de opzet van ‘Light Years’ is niet om een band met de personages te krijgen of überhaupt een mooi afgerond verhaal te vertellen. De film bestaat uit poëtische beelden, schilderachtig mooi verfilmde mijmeringen, die net iets buiten de realiteit zoals wij die kennen uit lijken te staan. Wat er precies met de zieke moeder is, bijvoorbeeld, blijft onduidelijk, we weten alleen dat het haar geestelijk en lichamelijk aantast. Het zou ook maar zo kunnen dat de moeder allang niet meer leeft en de gebeurtenissen zich in de hoofd van het meisje afspelen. En omdat de film is opgenomen in een rustige, afgelegen streek in het zuiden van Engeland – afwisselend midden in de natuur of op een industrieterrein -, en er dus niet veel andere mensen in beeld zijn, is een andere mogelijkheid zelfs dat ‘Light Years’ zich afspeelt na een uitbraak van een zombievirus of iets dergelijks. Maar vrees niet: ’Light Years’ is verder verwijderd van bloederige horror dan welke andere film ook.

Het fotografische verleden van de filmmaakster, BAFTA-winnares Esther Campbell, betaalt zich beslist uit. Het getuigt van lef dat ze geen compromis heeft gesloten om haar film toegankelijker te maken. Dat de echte emoties pas op het eind van de film opgewekt worden, zal voor menig filmliefhebber te laat zijn, maar het bewijst wel dat we hier met een eigenzinnig, zelfverzekerd talent te maken hebben, waar we vast nog meer van zullen horen en zien. ‘Light Years’ heeft op subtiele, symbolische wijze veel te vertellen over familiebanden, erfelijkheid, tijd en de essentie van het bestaan, maar je moet het wel willen zien. Als je daar niet voor open staat, hou je alsnog een fraai gefilmde, goed geacteerde arthousefilm over. Geen moment vervelend om te kijken en bovenal erg origineel.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 22 september 2016