Linda wil kip! – Linda veut du poulet! (2023)

Regie: Sébastien Laudenbach, Chiara Malta | 73 minuten | animatie, komedie | Nederlandse stemmencast: Tine Embrechts, Lynn van Royen, Jada Coppens, Mauro Pawlowski

Voor het schrijven van een filmrecensie gelden nauwelijks beperkingen. Als recensent ben je zelden gebonden aan een bepaalde stijl, vorm of toon. Bloedserieus of met een beetje humor, het maakt niks uit. Maar waar je echt niet onderuit komt, is het schrijven van een samenvatting van het filmverhaal. Of het nou gaat om speelfilm, documentaire of animatie.

Bij deze dan: ‘Linda wil kip!’ gaat over de jonge Linda. Die wil kip.

In de 73 minuten dat deze sprankelende animatie duurt, zien we hoe lastig het is om aan kip te komen wanneer winkels en boerderijen wegens een staking zijn gesloten. En wanneer er dan eindelijk een kip wordt gevonden, neemt die binnen de kortste keren de kippenbenen. Onder die jacht op een kip zit een diepere laag: Linda’s vader is overleden toen ze nog een baby was, en het enige wat zij zich (onbewust) herinnert is de geur en smaak van zijn bereide kip.

Naast Linda en de onfortuinlijke kip komen er nog vele personages voorbij. Linda’s moeder, tante en vriendinnen. Een onhandige politieman (die wel supersnel kan fietsen), een veel te dikke kat en een charmante vrachtwagenchauffeur. De interactie tussen deze personages (en dieren) levert veel grappen en grollen op, soms wat melig, soms bizar, bijna altijd leuk.

Toch is de grootste attractie van ‘Linda wil kip!’ de schitterende animatiestijl. Alle personages zijn getekend in een enkel kleurvlak (verschillend per persoon), waarbij vooral is gekozen voor bonte kleuren. Zo is Linda knalgeel, haar moeder oranje en haar beste vriendin paars. Getekend tegen een achtergrond die lijkt op een kindertekening (maar dat zeker niet is) geeft dat een onstuitbare levenslust, vrolijkheid én eigenheid aan de film.

Helemaal geslaagd dus? Net niet. De film is bestemd voor jong en oud, maar waar andere animaties vaak subtiel en zonder een van die doelgroepen te vervreemden hierin slagen, lukt dat deze film net niet. De film begint al met een duistere voice-over die iets poëtisch vertelt over vroegkinderlijk trauma. Later zijn er zwaarmoedige liedjes die al even onbegrijpelijk zullen zijn voor de kleintjes. En wat moeten kinderen met een (voor volwassenen) hilarische scène over een overspannen yoga-docente?

Dat maakt deze film niet minder goed, het is ook niet voor niets dat hij al vele prijzen heeft gewonnen. Maar of kinderen net zoveel zullen genieten als volwassenen, is een beetje de vraag. Om over vegetariërs nog maar te zwijgen.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 16 oktober 2024
VOD-release: 3 maart 2025 (Pathé Thuis)