Links (2008)

Regie: Froukje Tan | 83 minuten | drama | Acteurs: Jeroen van Koningsbrugge, Lotte Verbeek, Nettie Blanken, Guus Dam, Nasrdin Dchar, Ali Ben Horsting

Paul Verhoeven is hét voorbeeld van een Nederlandse regisseur die dingen met een botte bijl vertelt en in beeld brengt (en soms stuk hakt). Hij is de tegenpool van vele andere Nederlandse regisseurs, die de neiging hebben dingen subtiel te willen brengen. Niet te veel dialoog, niet te veel uitleggen, want oh wee, het zou wel eens te duidelijk kunnen worden. Een valkuil waarin regisseur/scenarist Froukje Tan is gelopen.

Rustige scènes, met een personage dat niet veel zegt, okay, maar de scènes moeten wel iets zeggen en het gebeurt te vaak, dat de neiging in je stoel heen en weer te schuiven de kop op steekt. Ook de muziek van de Easy Aloha’s biedt geen steun, het is allemaal te vrijblijvend.

Jeroen van Koningsbrugge, al bekend als uitstekend cabaretier en kleinkunstenaar, doet in ‘Links’ zijn acteursopleiding eer aan. Hij houdt goed stand in een rol waarin je hem als redelijk extraverte persoonlijkheid niet zo gauw verwacht. Aan tegenspeelster Lotte Verbeek de moeilijke taak om overtuigend vele personages neer te zetten, wat haar goed af gaat, met als hoogtepunt het anorexia meisje, waarmee zij en Van Koningsbrugge in hét moment van de film eindelijk vol in de roos schieten.

‘Links’ zou vergelijken kunnen worden met ‘I’m a Cyborg But That’s Okay’ (2006) van het Koreaanse filmgenie Park Chan-wook, of met ‘Being John Malkovich’ (1999) van Spike Jonze. Okay, niet de minsten, maar goed. Grote pre van deze films is dat de vervreemding consequenter wordt doorgetrokken (in beeldtaal en kleurgebruik bijvoorbeeld) en dat de personages en hun conflict duidelijker worden afgekaderd, waardoor we als kijker meer in het verhaal worden gezogen. Tan heeft er in ‘Links’ voor gekozen twee verhaallijnen uit te zetten. De ene is dat Dexter niet links kan zien en de andere dat hij in bijna alle jonge vrouwen zijn vriendin ziet, letterlijk. Dat laatste gegeven is ijzersterk en had in zijn eentje de film makkelijk gedragen.

Een jong, onafhankelijk bedrijfje als Fighting Windmills, die deze productie op touw heeft gezet, wens je niets dan goeds. Alleen kan je je afvragen of ze de juiste naam hebben gekozen, omdat die immers refereert aan een onbegonnen strijd tegen een illusie. Bovendien is onafhankelijk en vooruitstrevend zijn één ding, er moeten ook goede, overtuigende films worden gemaakt en daarin zijn ze met ‘Links’ nog niet geslaagd.

Arjen Dijkstra

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 22 januari 2009