Little Lord Fauntleroy (1980)
Regie: Jack Gold | 103 minuten | drama, familie | Acteurs: Ricky Schroder, Alec Guinness, Eric Porter, Colin Blakely, Connie Booth, Rachel Kempson, Carmel McSharry, Antonia Pemberton, Rolf Saxon, John Cater, Peter Copley, Patsy Rowlands, Ann Way, Patrick Stewart, Geraldine Cowper
Het verhaal ‘Little Lord Fauntleroy’ werd geschreven door Francess Hodgson Burnett in 1880. Hoewel het boek over de kleine edelman meerdere malen werd verfilmd, is de versie uit 1980, die werd geregisseerd door Jack Gold, waarschijnlijk de meest bekende. Deze ‘Little Lord Fauntleroy’ begint op de boot van Groot-Brittannië naar de Verenigde Staten. Advocaat Havisham (Eric Porter) vertelt hoe hij op weg gaat naar Amerika om daar de erfgenaam van zijn opdrachtgever te vinden. Zijn opdrachtgever is niemand minder dan de graaf van Dorincourt (Alec Guinness), een chagrijnige oude man, die niets om kinderen geeft. Toch is Havisham onderweg om de kleine Cedric Erroll op te halen, zodat deze bij zijn opa op het kasteel in Engeland kan komen wonen.
Ceddie is een kleine wildebras, wiens lievelingsspelletje ‘Kick the Can’ is. Ricky Schroder zet een veel spontanere Ceddie neer dan Freddie Bartholomew deed in de versie uit 1936. Ceddie is een klein schoffie met een enorm groot hart en een grote liefde voor zijn moeder (Connie Booth). Sinds het overlijden van zijn vader – een Britse kapitein – staan Cedric en zijn moeder er bijna alleen voor, hoewel ze zich gesteund weten door Mary (Carmel McSharry), die wel bij ze woont, maar meer een huisvriendin is dan een bediende. Verder heeft Cedric nog twee heel goede vrienden, de kruidenier meneer Hobbs (Colin Blakely) en de schoenpoetser Dick (Rolf Saxon).
Nadat Ceddie afscheid heeft genomen van zijn goede vrienden, vertrekt hij met zijn moeder, Mary en Havisham met de boot naar Amerika. Onderweg vertelt zijn moeder hem dat hij alleen met zijn opa op het kasteel zal wonen en dat zij en Mary in een huisje vlakbij zullen wonen. Ceddie is teleurgesteld, maar belooft zijn moeder verder geen vragen te stellen. Moeder Erroll wil namelijk niet dat Ceddie weet van de haat die zijn opa koestert ten opzichte van haar. Deze moeder staat behoorlijk stevig in haar schoenen, trouwens. Meer dan het exemplaar uit de film uit 1936, maar dat heeft misschien ook wel iets met de tijd te maken. De moeder Erroll die Connie Booth in 1980 neerzet, is onafhankelijk en niet op d’r mondje gevallen, zo blijkt ook uit een confrontatie met de graaf van Dorincourt.
De graaf van Dorincourt is een koppige oude man. Zodra opa en kleinzoon elkaar hebben ontmoet, zweert opa de jongen op zijn manier aan te pakken, maar dat pakt heel anders uit. Binnen de kortste keren is iedereen – inclusief opa – verzot op de kleine Cedric. En dat is niet alles. Ceddie leert zijn opa ook wat schaamte is. Op een dag rijden ze samen naar ‘Earls Lane’, de straat waar de pachters van de graaf wonen. In deze sloppenwijk leven de mensen onder erbarmelijke omstandigheden. Ze hebben honger en velen zijn ziek. Opa schaamt zich zo erg dat hij direct wat aan de vreselijke situatie laat doen en hij vraagt Ceddie zich verantwoordelijker te gedragen als hij eenmaal graaf is.
Ter ere van de renovatie van ‘Earls Lane’ geeft de graaf een feestje. Maar een donkere wolk hangt boven de hoofden van de feestgangers. Een andere erfgenaam heeft zich gemeld voor de titel van Lord Fauntleroy. Het feest wordt gelukkig nog wel een succes, dankzij Ceddie die er voor zorgt dat er écht gedanst wordt. Maar met kerst is het pas echt feest in kasteel Dorincourt. Onder de kerstboom wordt de strijdbijl tussen Ceddies moeder en grootvader begraven…
En ze leven nog lang en gelukkig… ‘Little Lord Fauntleroy’ is geen verrassende film. De versie uit 1980 is echter wel – hoe kan het ook anders – een stuk moderner dan die uit 1936. Nou betekent dat niet automatisch dat de film ook beter is, maar de versie uit 1980 is in ieder geval anders. Ceddie is wat minder zoet, moeder is doortastender en meer vrijgevochten. Leuk aan deze versie is ook dat de bedienden een veel prominentere rol hebben dan in de versie in 1936. De blikken van verstandhouding en de onderlinge gesprekken die weergeven hoe de ‘gewone mensen’ tegen de hele situatie aankijken zijn verfrissend. Al met al is ‘Little Lord Fauntleroy’ (1980) een hartverwarmende film, die met recht een echte familiefilm genoemd worden.
Vera de Looff