Little Women (1994)

Regie: Gillian Armstrong | 115 minuten | drama, oorlog, familie, romantiek | Acteurs: Winona Ryder, Trini Alvarado, Claire Danes, Kirsten Dunst, Samantha Mathis, Christian Bale, Susan Sarandon, Gabriel Byrne, Eric Stoltz, John Neville, Mary Wickes, Florence Patterson, Robin Collins, Corrie Clark, Rebecca Toolan

‘Little Women’ uit 1868 van Louisa May Alcott is een klassieker uit de Amerikaanse literatuur. Alcott schreef dit boek op basis van haar eigen ervaringen toen ze samen met haar zussen Anna (alias Meg), May (Amy) en Elizabeth (Beth) opgroeide in Concord, Massachusetts. ‘Little Women’ kent verschillende verfilmingen. Ook is Alcott’s boek meerdere malen vertoond als musical. Gillan Armstrong’s versie van ‘Little Women’ uit 1994 is de vierde film over de vier opgroeiende March meisjes.

Winona Ryder speelt de energieke en jongensachtige Jo. Ze is wars van de keurige etiquette waar je je als vrouw aan hoort te houden en gaat het liefst als een kwajongen haar eigen gang. Ook schrijft ze graag verhalen en Jo’s droom is om een bekend schrijfster te worden. Zus Meg (Trini Alvarado) is het tegenovergestelde van Jo; rustig en bedeesd. Daarnaast regelt Meg samen met haar moeder (Susan Sarandon) het huishouden. De jongere zus Beth (Claire Danes) is een stil meisje dat goed piano speelt en graag goede dingen doet voor anderen, zoals arme mensen. Amy (Kirsten Dunst en Samantha Mathis) is de benjamin onder de vier meiden en wordt daardoor lichtelijk verwend. Ze kan goed tekenen, maar drijft graag haar zin door, door middel van driftbuien. Als dat niet gebeurt, pakt ze de desbetreffende zus wel terug. Dit ontdek je wanneer Amy haar huiswerk moet afmaken van Jo en daar totaal geen zin in heeft. Ze wil juist met Jo en Meg mee, die naar een bal gaan. Aan het eind van de avond wil Jo weer aan een verhaal schrijven waarmee ze al heel ver is. Maar tot haar ontsteltenis heeft Amy alle pagina’s in het vuur gegooid…

Buiten dit voorval zijn de gezusters March erg op elkaar gesteld. In hun vrije tijd voeren ze met zijn allen toneelstukjes op en maken hun eigen krant, ‘The Pickwick Society’, die ze aan elkaar voorlezen. Jo introduceert buurjongen Theodore Laurie (Christian Bale) in hun speciale genootschap en hij raakt goed bevriend met de meiden. Het is snel merkbaar dat hij een speciale genegenheid voelt voor Jo. Christian Bale laat met deze rol een gevoelige kant zien, het vormt een scherp contrast met zijn latere rol in ‘American Psycho’.

Ryder weet het karakter van Jo goed vorm te geven, de energie van het personage ‘bruist’ van het scherm. Kirsten Dunst speelt de jonge Amy met verve, het is geen toevaltreffer dat ze nu een gerenommeerd actrice is. Dat Samantha Mathis halverwege de film deze rol overneemt is niet hinderlijk voor de uitwerking van Amy’s karakter, maar de kleine Dunst is ontroerender. Een voorbeeld is de scène waarin de kleine Amy aan Laurie angstig vertelt dat ze bang is om dood te gaan en graag zou willen dat ze voor haar dood eens wordt gekust door een jongen.

Claire Danes levert een hartverwarmende prestatie als de gevoelige Beth met weinig tekst die met Jo een speciale band heeft. Het doet je als kijker pijn om te zien wat haar uiteindelijke levensloop is. De spil van het gezin, moeder March, heeft een zware taak op haar schouders rusten om vier dochters op te voeden zonder de hulp van haar man. Susan Sarandon zet een sterke vrouw neer, wat haar geen enkele moeite lijkt te kosten. De rol van een sterke, wilskrachtige moeder past uitstekend bij haar. Dit kunstje mocht ze vier jaar later herhalen in het filmdrama ‘Stepmom’.

‘Little Women’ doet weliswaar wat zoet aan, maar vergis je niet: het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. De herkenbare dilemma’s van het volwassen worden en toekomst moeten uitstippelen lopen als een rode draad door de film. ‘Little Women’ kabbelt aan het begin ietwat voort, maar na zo’n twintig minuten komt het verhaal goed op gang. Dan word je beloond voor je geduld en kom je er achter dat het verloop van de film niet zo voorspelbaar is als je eerst zou vermoeden. Deze film is een aanrader voor mensen die graag naar films kijken in de trant van ‘Sense and Sensibility’ en ‘Pride and Prejudice’.

Ans Wijngaarden

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 6 april 1995