Live and Let Die (1973)

Regie: Guy Hamilton | 121 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Roger Moore, Yaphet Kotto, Jane Seymour, Clifton James, David Hedison, Gloria Hendry, Bernard Lee, Lois Maxwell, Julius Harris, Geoffrey Holder, Tommy Lane, Earl Jolly Brown, Roy Stewart, Lon Satton

Hoewel het hem moeilijk viel Sean Connery als klassieke Bond te doen vergeten, heeft Roger Moore, die met deze film zijn vuurdoop beleefde, toch een streepje op hem voor: de humor. Dat zit hem vooral in het feit dat de langst dienende 007 Engels is. Waar Connery een stoere vrijbuiter in het Britse establishment speelde, is Moore juist de overtreffende trap daarvan. Arrogant, aristocratisch en spottend: dat moest wel hilariteit opleveren in combinatie met een actierol. Als Moore aanlegt voor een schot hoor je hem bij wijze van spreken al roepen: ,,en garde”. Humor is de kracht van de films met Moore en misschien had de reeks dat ook wel nodig om levenskracht te blijven behouden.

‘Live and Let Die’ is in meerdere opzichten een afwijkende Bond. Het gaat dit keer om heroïne in plaats van wereldheerschappij, het meisje is geen doorsnee bikini-met-een-stel-benen en ook de sfeer is atypisch voor de reeks, met de pruimtabak kauwende sheriff J.W. Pepper als tegenpool van Moore’s Bond, straatgeweld in Harlem en trage voodoo-scènes. Het begin is veelbelovend, met een moordende proloog en de titelsong. Bond ontdekt een drugsconnectie en gaat serieus op onderzoek uit. De mysterieuze vrouw die hij opduikt is niet slechts professionele vrijetijdsbesteding maar een blijvertje. Vervolgens wordt het verhaal losgelaten. We krijgen in de jacht op Kananga een aantal locatiewisselingen voorgeschoteld dat de Vakantieman jaloers zou maken. De verbindingen daartussen zijn niet altijd even helder en het lijkt vooral de Britse geheime dienst op kosten te jagen; het gegoochel met voodoo dient voornamelijk als stijlelement. Ook de sneeuwwitje-achtige verschijning van Jane Seymour lijkt niet echt in een Bondfilm thuis te horen.

Veel wijst erop dat de makers met de nieuwe 007 ook op zoek waren naar een nieuwe vorm en niet echt hebben kunnen kiezen. Toch verveelt het niet. Live and let die is een visueel spektakel, de vele wisecracks van Moore houden de moed erin – jammer toch dat dat sindsdien verwaterd is – en de clichés worden ondanks de experimentele zijsprongen netjes afgewerkt. Zo gaat toverfee Solitaire – eerst nog veel te preuts voor Bond’s avances – aan het slot gewoon overstag en 007 doet zijn ding op de automatische piloot. ‘Live and Let Die’ is een rafelige Bondfilm.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 13 december 1973