Liverpool (2008)
Regie: Lisandro Alonso | 84 minuten | drama | Acteurs: Nieves Cabrera, Juan Fernandez, Giselle Irrazabal
De zogenoemde ‘zwijgfilm’ is aan een opmars bezig, getuige het recente succes van regisseurs als Nuri Bilge Ceylan (‘Three Monkeys’) en eerder al Kim Ki-duk (‘The Bow’), Carlos Reygadas (‘Stellet Licht’) en Bruno Dumont (‘Flandres’). De vermelde films hebben – behalve een groot aantal stille minuten – met elkaar gemeen dat de omgeving een belangrijke rol speelt. Zo ook in ‘Liverpool’, waar we een stuurman op de grote vaart zijn steriele containerschip zien verlaten voor het weidse sneeuwlandschap van Vuurland – waar hij vandaan komt.
Deze Farrel is een zeeman zonder thuis – een schichtige figuur zoals Vincent Gallo in al zijn films (bijvoorbeeld ‘Brown Bunny’). In de haven kruipt hij weg voor onbekenden om te voorkomen dat ze hem zien met zijn fles drank; aangekomen in zijn geboortedorp – een even ingesneeuwd als ingeslapen houtbewerkingsplaatsje waar voornamelijk mannen lijken te wonen – slaapt hij zelfs liever in de vrieskou dan contact te zoeken met zijn familie.
Farrel ging weg en het leven thuis ging door – cyclisch als de natuur, wreed als de natuur en mooi als de natuur; alles speelt zich af in claustrofobische decors, die de levenswijze van de personages weerspiegelen. Het sleutelwoord is communicatie: de zeelieden, vrachtwagenchauffeurs en dorpsbewoners in ‘Liverpool’ – de vierde film van de Argentijn Lisandro Alonso (1975) – praten alleen met elkaar om praktische redenen; de twee enige vrouwen in de film zijn respectievelijk dement en zwakbegaafd.
In zo’n zwijgfilm – let wel: geen stomme film – worden gezichtsuitdrukkingen extra belangrijk. De bewonderenswaardige Juan Fernandez – door Alonso van een shovel geplukt – toont Farrel als een emotioneel afgestompt mens en de uitdrukkingsloosheid van het zwakbegaafde meisje Analia (Giselle Irrazabal) is van een fatalistische triestheid.
‘Liverpool’ is een somber stemmende film over regressie in menselijke verhoudingen. Nadat we een eerste filmhelft lang worden geconfronteerd met Farrels tocht worden we uiteindelijk achtergelaten met Analia, die een in Liverpool gekocht souvenir door haar handen laat glijden. En dan gaat het beeld – al na 84 minuten; misschien iets te vroeg voor de juiste dramatische impact – op zwart.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3
Bioscooprelease: 4 juni 2009