Lonely Hearts (1991)

Regie: Andrew Lane | 107 minuten | thriller | Acteurs: Eric Roberts, Beverly D’Angelo, Joanna Cassidy, Herta Ware, Bibi Besch, Rebecca Street, Miriam Flynn, Sharon Farrell, Sandy Baron, Ellen Geer, Marlyn Mason, Charles Napier, Simone Study, Jack Jozefson, Darcy Shean, Gérard Ismaël, Danny Trejo, Sharon Hubbs

Alma Bates is een vrijgezel van een jaar of dertig, die bij de sociale dienst van haar gemeente werkt. Thuis zorgt ze voor haar oma en droomt ze van een beter bestaan. Frank is een oplichter van het gladdere soort, een charmeur die precies weet hoe hij vrouwen moet inpalmen om hen daarna van hun spaargeld te beroven. Alma plaatst een contactadvertentie waarop Frank reageert. Alma heeft een aardig spaarcentje, Frank zit weer eens krap bij kas. En wat zou er dan gebeuren?

Aan het begin van de Amerikaanse productie ‘Lonely Hearts’ wijst niets op mogelijke verrassingen in de plot. Maar nadat Alma haar spaargeld is kwijtgeraakt, neemt de geschiedenis een onverwachte wending. Het blijkt dat Frank en Alma nog lang niet van elkaar af zijn en dat leidt weer tot een verhaal over oplichterij, liefde, seks, trouw en moord.

Die verrassingen in de plot zijn niet het enige pluspunt van deze film. Ook wordt er heel behoorlijk geacteerd. Beverly D’Angelo maakt van Alma een karakter dat eigenlijk te subtiel is voor een B-film als deze. Getypecast als charmeur met een flinke kronkel voldoet Eric Roberts hier eveneens, al blijft hij als acteur toch wat beperkt. Verder is de muziek lekker broeierig en zijn de vele seksscènes, hoewel volstrekt overbodig, nog redelijk smaakvol.

Toch is ‘Lonely Hearts’ als geheel niet helemaal geslaagd. Het lijkt alsof de film weigert te kiezen voor een duidelijke richting, zodat hij nu telkens heen en weer schiet tussen liefdesdrama, thriller, ero-light en zelfs komedie. Een bekwaam scenarist zou dit nog tot een coherent geheel kunnen smeden, maar dat is in het geval van ‘Lonely Hearts’ niet echt gelukt. De film verschiet steeds van toon, waardoor het drama nooit dramatisch en de thriller nooit echt spannend wordt. En als er dan uiteindelijk een moord wordt gepleegd ben je als kijker eerder een beetje verbaasd dan geschokt.

Zodoende is ‘Lonely Hearts’ niet meer dan een sympathiek maar onevenwichtig niemendalletje geworden. Te weinig om het lijf om een gemiddelde filmliefhebber tevreden te stellen, maar genoeg voor het overleven van een druilerige zondagmiddag. Alleen zou de maker van de tagline ‘Obsession makes strange bedfellows’ per direct een beroepsverbod moeten krijgen.

Henny Wouters