Long Way Home – Raising Victor Vargas (2002)
Regie: Peter Sollett | 88 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Victor Rasuk, Judy Marte, Altagracia Guzman, Krystal Rodriguez, Silvestre Rasuk, Melonie Diaz, Kevin Rivera, Wilfree Vazquez, Donna Maldonado
Het leven kan aardig ingewikkeld zijn als je een jongen van 16 à 17 jaar bent. Zeker als je gewenste imago van Don Juán een flinke deuk oploopt omdat je wordt gesnapt bij ‘Dikke Donna’ en vervolgens nog een blauwtje loopt bij Judy, het populaire meisje van de buurt. En als je oma, die je opvoedt, je dan ook nog om de oren slaat met verantwoordelijkheidsgevoel tegenover je irritante zusje Vicki (Krystal Rodriguez) en je brave broertje Nino (Silvestre Rasuk), wordt het leven helemaal ingewikkeld.
Kortom, Victor zit in zwaar vaarwater, en hij komt daar alleen uit als iedereen nou eindelijk eens ziet dat hij geen klein kind meer is.
In ‘Raising Victor Vargas’, of ‘Long Way Home’ zoals de werktitel van de film luidde en zoals de film in Nederland is uitgebracht op dvd, is Victor de katalysator om te laten zien hoe het leven eruit ziet in de Lower East Side in New York, waar voornamelijk ‘Hispanics’ leven. En dat lukt zeer overtuigend.
In Victor kan je je gemakkelijk verplaatsen: op haast vanzelfsprekende manier wordt getoond dat Victor voortdurend zichzelf in de problemen werkt met zijn machoachtige houding, en dat de meiden op die leeftijd meestal al een stukje verder zijn dan de jongens. Tegelijkertijd laat de film zien dat het leven van zo’n jongen ook écht niet zo gemakkelijk is. De machocultuur wordt er al vroeg ingepompt, en een vader- of moederfiguur ontbreekt vaak volledig in zulke gezinnen.
Zo ook in het gezin van Victor. ‘Mammie’ (Altagracia Guzman) is de oma van Victor, Vicki en Nino en het arme vrouwtje heeft het maar moeilijk om de kinderen op te voeden. Voortdurend vreest ze dat ze van het rechte pad afwijken, vooral omdat Victor, de oudste, in haar ogen alleen maar het slechte voorbeeld geeft.
Dat de vader(s) en moeder van Victor en de andere kinderen ontbreekt, vindt Victor zelf eigenlijk alleen maar stoer. Zijn vader was tenminste een echte ‘cassanova’, zo houdt hij de brave Nino voor.
In ‘Long Way Home’ wordt zo op sublieme wijze op verschillende niveaus een verhaal verteld: het liefdesverhaal van Victor en Judy, die elkaar eerst alleen maar gebruiken voor eigen belangen, maar tussen wie natuurlijk met vallen en opstaan ook echt iets opbloeit. Dit verhaal wordt bovendien nog aangevuld met mooi uitgewerkte subplots waarin de andere personages de nodige aandacht krijgen.
Het tweede verhaal is dat van de sociale omstandigheden in een arme wijk waarin een minderheid op zichzelf aangewezen is: een samenleving waarin de mannen macho’s zijn, maar thuis de vrouwen ondertussen de lakens uitdelen; waarin jonge tieners geen onzekerheden mogen tonen, zeker niet op seksueel gebied, en waarin alleen imago telt. Maar ook een samenleving waarin godsdienst, familie en vriendschap een grote rol spelen.
Ondertussen heb je als kijker nauwelijks door dat al deze maatschappelijk relevante thema’s bij je binnenkomen. Regisseur en scriptschrijver Peter Sollett heeft namelijk een verhaal en een film gemaakt die vooral maar genieten geblazen is. Met precies de juiste doses romantiek, humor en spanning worden deze verhalen in elkaar verweven.
Bovendien heeft Peter Sollett de grotendeels nog jonge, onervaren en niet-professionele acteurs precies de nodige vrijheid gegeven om ze stuk voor stuk zeer overtuigend hun rollen te laten vervullen. Als kijker heb je echt de indruk dat je meekijkt in het dagelijks leven van deze mensen, omdat de dialogen en de gezichtsuitdrukkingen zo levensecht zijn dat je bijna vergeet dat er geacteerd wordt.
Victor is ontwapenend als macho die op nogal doorzichtige wijze meisjes probeert te versieren, maar die (als hij er maar toe aangezet wordt) ook over de humor en subtiliteit blijkt te beschikken die nodig is om écht indruk te maken op Judy. Judy wordt overtuigend neergezet als het mooie meisje dat het helemaal zat is om allerlei grofheden naar haar hoofd geslingerd te krijgen, alleen maar omdat ze mooi is. Maar ook achter die façade gaat eigenlijk een onzeker meisje schuil dat toch wel erg benieuwd is naar wie Victor nou echt is. De verandering die deze twee personen doormaken vinden plaats op duidelijke maar vooral ook op subtiele wijze, en daarom dus op geloofwaardige wijze.
Niet alleen de twee hoofdrollen, van Victor en Judy, springen eruit. Ook bijvoorbeeld de rol van Melonie (Melonie Diaz), de vriendin van Judy, mag genoemd worden. Ze weet in de enkele scènes waarin ze meespeelt, precies de juiste expressies en intonaties aan haar gezicht en stem mee te geven. Ook de relatie tussen Victor en zijn hoogst irritante zusje Vicki wordt humorvol maar vooral ook herkenbaar getoond.
Kortom, niets dan lof voor deze film. ‘Long Way Home’ laat zien waarom films gemaakt moeten worden: humor, spanning, ontroering, inhoud en herkenning worden op onderhoudende en haast ongemerkte wijze samengesmeed tot een meesterstuk. En dat in nog geen anderhalf uur tijd.
Daniël Brandsema